Πάει καιρός...

Πάει καιρός... ένας χρόνος, ένας ακόμη χρόνος. Κι όμως μέσα σε αυτό το χρόνο κάναμε πολλά... Σα διαφήμιση ακούγεται τούτο. Λοιπόν, εγώ έλειψα σχεδόν ένα χρόνο από αυτή την προσπάθεια που άρχισα για μια μόνο μέρα πέρυσι το Μάρτιο. Μεσολάβησαν αρκετά γεγονότα που οφείλω να ομολογήσω πως με απέτρεψαν από το να ασχοληθώ με τον καμβά αυτό από άσπρες σελίδες.... Πώ πω ποίηση... Αλλά τώρα επανέρχομαι δριμύτερος με μια πρώτη ουσιαστική προσπάθεια κοινοποίησης ενός ενσταντανέ από το σημαντικότερο γεγονός στη ζωή του ανδρός. Αυτό που θα τον υψώσει και μετατρέψει από έφηβο σε άνδρα, με παράστημα και ανδρεία. Με αρχές και...πολλά ακόμη που τα ψάχνω. Δεν είναι τίποτε άλλο φυσικά από το ΣΤΡΑΤΟ. Αποφάσισα και εγώ στα τριάντα μου να στρατευτώ. Δηλαδή μετά από επίπονες προσπάθειες να το αποφύγω με σπουδές (πολλές και ποικίλλες) με δουλειές και άλλες δικαιολογίες αποφάσισα (δηλαδή δεν το αποφάσισα εγώ αλλά η μητέρα πατρίδα) να καταταγώ. Τώρα πως άλλος αποφασίζει πότε και ποιος θα τον υπηρετήσει, θα κρατήσει υψηλά το φρόνημα και θα προστατεύσει μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός του την ακεραιότητα των συνόρων του ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Αυτό όμως είναι ένα γεγονός. Κατάγην λοιπόν στο Πολεμικό Ναυτικό (το μέγα της θαλάσσης κράτος) και αυτό υπηρετώ από εκείνη την ημέρα, την 9η Μαΐου 2006. Δεν θα την ονομάσω αποφράδα γιατί υποσχέθηκα στον εαυτό μου να είμαι ανοιχτός σε νέες εμπειρίες και κυρίως να δέχομαι τις στιγμές για αυτό που είναι και όχι να περιμένω συνεχώς κάτι περισσότερο ή καλύτερο (απόφθεγμα σοφίας και 1,5 χρόνου ψυχανάλυσης)!
Υπηρέτησα λοιπόν στη Βάση Υποβρυχίων στην Ακριτική Σαλαμίνα για πέντε μήνες και μετά, γιατί όποιος έχει μέσο σε αυτή τη χώρα πάει μπροστά, ανέβηκα τα σκαλιά της ιεραρχίας και βρέθηκα στη Διοίκηση Υποβρυχίων (στην οποία βρίσκομαι ακόμη). Θα μου πείτε τώρα οποία η διαφορά. Κι όμως η διαφορά είναι χαώδης. Ένα κτίριο μας χωρίζει κι όμως μεταξύ τους η άβυσσος του αραλικιού, της καβάντζας και της ήσυχης ζωούλας!
Το περιστατικό που οφείλω να σας περιγράψω διαδραματίζεται στη Βάση Υποβρυχίων (http://www.hellenicnavy.gr/dy_main.asp, για περισσότερες πληροφορίες), στη Γραμματεία. Στο χαρτοβασίλειο της γραφειοκρατίας. Ακολουθεί η παρακάτω στιχομυθία:
- Πως γράφεται η λέξη "ελλιποβαρές", ερωτά ένας καθ’ όλα συμπαθής αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού ένα ναύτη (= άχρηστο τεμάχιο ) που τυγχάνει να είναι αξιόλογος φιλόλογος.
- Είναι λάθος, του απαντά το τεμάχιο, η σωστή λέξη είναι "λιποβαρές" και προέρχεται από τον αόριστο β' του ρήματος Χ (δεν το θυμάμαι). Γράφεται δε με "γιώτα".
- Αποκλείεται, εξανίσταται ο συμπαθής αξιωματικός, γιατί αν το σωστό ήταν "λιποβαρές", θα έβγαινε από το λίπος και θα γραφόταν με "ύψιλον".
Σιγή στο ακροατήριο. Σιγή ιχθύος. Το τεμάχιο έχει μείνει με στόμα, ανοιχτό κι εγώ ( ο ευλογημένος που παραυρέθηκα σε αυτή τη συνάντηση) αρχίζω να γελάω, συγκαλυμμένα στην αρχή, απροκάλυπτα στη συνέχεια. Καμία αντίδραση από τον συμπαθή αξιωματικό. Συνέχισε τη δουλειά του, έγραψε τελικά "ελλιποβαρές" στο κείμενο του και είμαι σίγουρος πως αποφάσισε πως η σημερινή νεολαία έχει ξεφύγει από κάθε όριο, δεν υφίσταται εθνική συνείδηση, το στράτευμα καταρρέει με τη 12μηνη θητεία, και φυσικά πως για όλα μα για όλα τα προβλήματα αυτής της χώρας ευθύνεται η άλωση του κράτους από το ΠΑΣΟΚ.
Το Πολεμικό Ναυτικό επέζησε, τα τεμάχια επέζησαν, ο συμπαθής αξιωματικός επέζησε. Η Ελληνική γλώσσα τραυματίστηκε λίγο, αλλά κι αυτή θα τα καταφέρει. Εδώ επέζησε του Έβερτ!