Παρασκευή, Δεκεμβρίου 26, 2008

Ανάθεμα

Ανάθεμα στην αναξιοκρατία και την ανηθικότητα που οπλίζουν χέρια.
Ανάθεμα στα χέρια που οπλίζονται και πυροβολούν.
Ανάθεμα στην αγνωμοσύνη που ανταριάζει τα ήθη.
Ανάθεμα στα ήθη που αποχαυνώνουν το πλήθος.
Ανάθεμα στο πλήθος που σκορπίζει τον πόνο.
Ανάθεμα στον πόνο που εξορίζει τη συμπόνια
Ανάθεμα στη συμπόνια που προσβάλει τη μνήμη
Ανάθεμα στη μνήμη που αρρωσταίνει
Ανάθεμα στην αρρώστια που μας έλουσε όλους
Ανάθεμά μας όλων που φοβόμαστε το δίκιο μας
Ανάθεμα

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 08, 2008

Mister Nice Guy (4)

Η χρονιά τελειώνει. Άλλη μια χρονιά τελειώνει. Και οι ιστορίες μου δεν τελειώνουν. Η μελαγχολία μου δεν τελειώνει. Η μοναξιά μου δεν τελειώνει. Μεγαλώνει. Γύρισα και άνοιξα ξανά την πόρτα της ντουλάπας μου. Άνοιξα την πόρτα για να δω κρεμασμένη τη στολή μου. Αυτήν την στολή με τα τριμένα, τα μαύρα τα γόνατα, το γυαλιστερό της ύφασμα, τη στενή της κοψιά. Δεν μπήκα κατευθείαν μέσα, όπως έκανα άλλοτε. Στάθηκα στην πόρτα και την κοίταξα. Και σαν να έβγαλε μάτια και με κοίταξε πίσω. Ήταν δυο μάτια παγωμένα, δυο μάτια γυάλινα, κουρασμένα. "Βαρέθηκα", μου είπαν, βουβά. "Βαρέθηκα", μου έλεγαν, χωρίς δάκρυα. Γύρισα την πλάτη μου. Δεν κατάφερα να απομακρυνθώ 2 βήματα και γύρισα απότομα. Τα μάτια ήταν ακόμη εκεί, αλλά δεν με κοιτούσαν πια. Είχαν γυρίσει και κοίταγαν μπροστά, σε ένα αδιόρατο κενό. Δεν καταδέχτηκαν να μου ρίξουν 2η ματιά. Απογοήτευση, άρνηση, ανία, βουβός θυμός.
Φοβάμαι μήπως τα μάτια αποκτήσουν χέρια, γιατί τότε θα κλειδώσουν τη ντουλάπα και θα χάσω το τελευταίο μου καταφύγιο. Και τι θα κάνω τότε; Ή που θα πεθάνω ή που θα αρχίσω να ζω!!!