Δευτέρα, Ιανουαρίου 22, 2007

16 χρόνια τηλεπάθεια

Δεν ξέρω αν έχεις νιώσει ποτέ κάποιον να βάζει λόγια στις σκέψεις σου. Να βρίσκει δηλαδή αυτό ακριβώς που νιώθεις και να το βάζει σε λέξεις, να του δίνει εικόνες και να το παρομοιάζει με άλλα πράγματα. Ξέρεις πόσο μου αρέσουν οι παρομοιώσεις. Μαζί σου το νιώθω αυτό 16 ολόκληρα χρόνια. Δε ξέρω πως να το πω. Να το πω τηλεπάθεια, να το πω ταύτιση απόψεων, να το πω... Για πες μου πως να το πω?
Είσαι μακρυά και το τηλέφωνο δε βοηθάει ρε γαμώτο, δε βοηθάει καθόλου. Θέλω πολύ να στα πω όλα αυτά που εσύ τα έγραψες μέσα σε μια σελιδούλα. Και θέλω να γκρινιάξω ανελέητα! Και δε μπορώ. Και κάθε φορά που σε βλέπω είναι για τόσο λίγο που η γκρίνια δε χωράει στο χρόνο. Υπάρχουν άλλα σημαντικότερα, ωραιότερα, πιο ελπιδοφόρα να ειπωθούν. Συγνώμη που στα λέω γραπτώς όλα αυτά, αλλά δε μπορώ αλλιώς. Το τηλέφωνο θα τα είχε ήδη χαλάσει!
Λοιπόν, ας έρθω στο προκείμενο γιατί εσύ κάνεις παρενθέσεις, εγώ αντιθέτως πλατιάζω. Πολύ πλατιάζω.
"Είναι κάτι μέρες" που λέει και το τραγούδι, που τα νιώθω αυτά που γράφεις μέσα απ' τη ψυχή μου. Δε θέλω να τα γράψω πουθενά, ή μάλλον δε μπορώ να τα γράψω πουθενά. Θέλω μονάχα να τα πω. Δε μου είναι εύκολο να βάζω σκέψεις μπερδεμένες σε λέξεις. Είναι σα να στέκεται ο δημοσιογράφος του «Ομιλείτε Ελληνικά» μπροστά στη μούρη σου και να σε ρωτά τον ορισμό του τάδε ή του δίνα ρήματος και να τον ξέρεις. Να τον ξέρεις τον ορισμό. Και να μη μπορείς να τον πείς. Να μη μπορείς να τον αρθρώσεις επακριβώς, να μπορείς μονάχα να τον περιγράψεις! Και μένεις σαν τον Ιταλό με τρία κουνιστά δάχτυλα μπροστά ακριβώς από σφιγμένα χείλια, που δεν ανοίγουν παρά για να δώσουν τη θέση τους σε επιφωνήματα και στην αρχή μιας πρότασης που δε θα τελειώσει ποτέ. Και νιώθεις και λίγο μαλάκας γιατί τον ξέρεις τον ορισμό αλλά αδύνατο να τον πείς. Αδύνατον.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι με βασανίζει να μη μπορώ να τη δω τη χρησιμότητα του εφταριού. Μου τη δίνει που δεν ήρθε το δέκα και κάθομαι να αναλύσω με μαθηματικά μοντέλα και το θεώρημα
Bernoulli που κρύφτηκε το γαμημένο και γιατί δε βγήκε κι αυτή τη φορά. Και αποφασίζω ότι φταίει η τράπουλα. Και βγαίνω έξω και τρέχω στο περίπτερο και παίρνω καινούργια, του μονοπωλίου (βλ. ταινία το "Κελεπούρι" Αλεξανδράκης, Ηλιόπουλος, Βουγιουκλάκη) και γυρίζω ακόμα πιο γρήγορα στο σπίτι. Την ξεπακετάρω και τη ρίχνω με βιασύνη και τραβάω κι άλλο χαρτί και είναι το τρία καρό. Και τότε τα πράγματα σκουραίνουν. Πέφτω σε βαθιά κατάθλιψη. Αναλύω, αναλύω, αναλύω, αναλύω και ξανά μανά αναλύω. Και καταλήγω στο "προφανές". Φυσικά και φταίει η τράπουλα, και φτου κι από την αρχή. Αέναη διαδικασία η αγορά νέας τράπουλας και "κοστοβόρα". Και σε κάτι στιγμές ενόρασης (όπως αυτή που προσφέρεις εδώ(krotkaya.blogspot.com, Γράμμα σε παλιά συμμαθήτρια) αντιλαμβάνομαι με όλα τα όργανα που διαθέτω (κ εννοώ συναίσθημα και λογική) ότι κάνω λάθος. Λάθος μέγα.
- Βρε ζώο, μου λέω, τι τη θες την τράπουλα? Μια από τα ίδια θα πάρεις, είναι του μονοπωλίου. Μια σου δόθηκε και σε σένα και σε όλους. Μία μόνο μία. Αυτήν έχεις και κοίτα να της αγαπήσεις λίγο παραπάνω. Και κοίτα να προσπαθήσεις λίγο παραπάνω. Να επιμείνεις. Να παραμείνεις. Και το τρία καλό είναι. Καλό για τώρα. Θα έρθει και το δέκα με τη σειρά του. Τι στο διάλο 4 τριάρια έχει η τράπουλα και 4 δεκάρια. Κάποια στιγμή θα κάτσει. Δε γίνεται είναι θέμα πιθανοτήτων. Και τα μαθηματικά δεν κάνουν λάθος ποτέ! Είναι άλλωστε μαθηματικώς αποδεδειγμένο...

Σε φιλώ και ελπίζω να τα καταφέρω να στα πω κι από το τηλέφωνο όλα αυτά! Μη με μαλώσεις κι εσύ. Με μάλωσε ο γάτος κι ο ψηλός την προηγούμενη βδομάδα. Ξέρω καλά τι κάνω και πώς το κάνω και γιατί το κάνω. Ακόμη ψάχνω πώς να μή το κάνω. Θα με βοηθήσεις?

6 σχόλια:

Кроткая είπε...

εγώ δεν μαλώνω ποτέ. με τι μούτρα να μαλώσω εγώ άλλωστε? μήπως τα κάνω καλύτερα?
απλώς τα γραφω γιατί ξέρω ποια είναι τα σωστά, κι ας μην τα εφαρμόζω, για να τα ξανακοιτάω πού και πού και να τα θυμάμαι. Σαν reminder...

Ε, ναι, λοιπον!!

Кроткая είπε...

και είδες τι λυτρωτικό που είναι να βγαινουν σε λέξεις όλα αυτά??

allmylife είπε...

δεν είναι μόνο λυτρωτικό...

είναι και γοητευτικό
γιατί είναι πολύ αληθινό και πολύ όμορφα γραμμένο!!!

Καλημέρα.

mithradir είπε...

να είσαι καλά Allmylife!!!! Ήταν πολύ αυθόρμητο!

Ανώνυμος είπε...

εψαχνα να βρω περί τηλεπάθειας και ''επεσα'' εδω.
Mithradir, δεν είσαι ο μόνος-η που αισθάνεται έτσι οπως περιγράφεις.
Ξέρεις οι λέξεις ποτέ δεν θα σταθούν ικανες, ουτε τα χρώματα να ζωγραφίσουν, ούτε τα γλυπτά να αποθανατίσουν....τα συναισθήματα.
Γιατί αυτά είναι ζωντανά και άπιαστα.
Καλή συνέχεια

mithradir είπε...

Τα είπες πολύ πολύ ωραία και πολύ πολύ σωστά. Να μας ξανάρθεις σύντομα!!!