Old news are still news

Καλημέρα σας,
Πέρασε λίγος καιρός. Δεν είναι αυτή η στιγμή η κατάλληλη για απολογισμούς οι οποίοι θα γίνουν όμως έτσι κι αλλιώς. Είναι η στιγμή που κατάλαβα, ενόησα και συνειδητοποίησα πολύ πολύ βαθιά και ουσιαστικά ότι η κοινωνική πραγματικότητα αλλάζει αργά, πολύ αργά. όπως λέμε και εμείς οι θεωρητικοί της αλλαγής και της καινοτομίας, ριζικές καινοτομίες, αυτές δηλαδή που μεταβάλουν εκ βάθρων τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζονται και υλοποιούνται διαδικασίες, προϊόντα και υπηρεσίες συμβαίνουν πολύ σπάνια. Αντιθέτως πολύ συχνά παρουσιάζονται σωρευτικές καινοτομίες, δηλαδή μικρές αλλαγές που βελτιώνουν τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζονται και υλοποιούνται διαδικασίες, προϊόντα και υπηρεσίες.
Αφορμή για αυτήν την σκέψη η βιβλιοθήκη μου, στην οποία φυλάω τεύχη από τα περιοδικά της νιότης μου, ήτοι το ΜΕΤΡΟ και το ΔΙΦΩΝΟ. Ξεφυλλίζω λοιπόν με μεγάλο ενδιαφέρον το τεύχος 9, ΙΟΥΛΙΟΣ 1996 του ΜΕΤΡΟ και ανακαλύπτω ότι τίποτα, μα τίποτα δεν έχει αλλάξει στον τρόπο και στα πρόσωπα. Είναι ίδια. Ίδιες και οι απόψεις, ίδια και τα ζητούμενα. Λίγη καθαρή ενέργεια έχει προστεθεί στις μέρες μας και λίγη περισσότερη περιβαλλοντική ευαισθησία κατά τα άλλα τίποτα! Κενό. Σχεδόν απουσία ακόμη και σωρευτικών καινοτομιών.
Τα θέματα: ντόπινγκ τότε, ντόπινγκ και σήμερα, ακρίβεια τώρα ακρίβεια και τότε (το ποτό στο Sui Generis το 1996 κόστιζε 1.900 δρχ = 5,7 ευρώ και σήμερα 12 χρόνια μετά 7 με 8), η ηλεκτρονική επανάσταση τότε και σήμερα μια από τα ίδια. Διαφήμιση τότε διαφήμιση και τώρα, ανάλυση για το πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό της μεταπολίτευσης τότε, ανάλυση ίδια και απαράλλαχτη τώρα.
Δεν ξέρω τι να πώ... Το σίγουρο είναι ότι εμείς δεν θα τον αλλάξουμε τον κόσμο. Το πολύ πολύ να του προσθέσουμε μερικές σωρευτικές καινοτομίες. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι αν θα αποδεχτούμε αμαχητί αυτήν την κατάσταση ή θα προσπαθήσουμε να την ανατρέψουμε με τον τρόπο που γνωρίζουμε. Δεν είναι όμως ποτέ αρκετός ο "τρόπος που γνωρίζουμε". Μπορεί να χρειάζεται να τον φανταστούμε.