Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19, 2007

Αιδοία

Μιλούσα μαζί της απ’ όταν ήμουν στη κοιλιά της μάνας μου. Όταν βγήκα επιτέλους, γιατί ούτε κι εκεί δεν κατάφερα να παραμείνω τον προκαθορισμένο χρόνο, την έβλεπα αραιά και πού. Έμενε μακρυά, στο Νησί. Στο κουρλόνησο με τους κουρλούς! Εκεί όπου για όλα φταίει το νερό. Ναι ναι, μόλις πιείς έστω και μια τόση δα γουλίτσα αισθάνεσαι τη νησιώτικη κουρλαμάρα να σε κατακλύζει. Ξεκινά από τα νύχια και φτάνει μέχρι τις ρίζες των μαλλιών σου! Αν πιείς δε έστω και μια φορά πρέπει να ξαναπιείς. Θες τη δόση σου. Εμείς δε, οι κουρλοί, πρέπει οπως και δήποτε να παίρνουμε τη δόση μας κατ’ ελάχιστον μια φορά το χρόνο. Αλλιώς μαραινόμαστε και καταντούμε μικρά ανθρωπάκια, χωρίς λάμψη στο μάτι και βιτριόλι στη γλώσσα. Βουνίσιοι δηλαδή. Ανύποτο.
Όταν πήγαινα στο νησί ήταν πάντα εκεί. Σε αυτό το περίεργο σπίτι με την κουζίνα και το μπάνιο σε άλλο κτίσμα από τις κρεβατοκάμαρες και το «σαλόνι». Το χωριάτικο όπως έλεγε. Απ’ αυτό το σπίτι που παρά τη χιλιοχαλασμένη μέση της πεταγόταν έξω με τα χέρια της ψηλά και τις παλάμες δίπλα στα μάγουλά της για να βρωντοφωνάξει «Χαρά στο σπίτι μου». Τα χίλια χρυσά δαχτυλίδια, τα βραχόλια και οι καδένες, το βίτσιο της. Πολλά πολλά πολλά καράτια ο χρυσός επάνω της. Να κουδουνίζουν όλα μαζί.
Σε έβαζε να κάτσεις και ετοίμαζε καφέ. Αν θα στον διάβαζε, όταν ήθελε, έλεγε τρία πράματα. Όλα αλήθεια. Με κάθε λεπτομέρεια. Όταν αρρώστησε ο γιός της (έμφραγμα στα 32) ορκίστηκε να μην το ξαναπεί. Μόνο ένας διάβολος μπορούσε να την καταφέρει, η Μάνα μου. Η μάνα μου που εκείνη έλεγε πως τη δέχτηκε τη χωριάτισα σαν αδελφή και που της έμαθε τα πάντα από την πίτσα μέχρι τις βόλτες στην Κηφισιά και το Κεφαλάρι (όταν ο θεός έδινε και μας ερχόταν στο σπίτι μας. Εκεί να δεις χαρά). Κι έβαζε τη τσερέπα να κάψει. Να κάψει πλημμυρισμένο από κάρβουνα αυτό το σιδερένιο μεγάλο ταψί με καπάκι που μέσα του θα έβαζε το φαί. Κρεατόπιτα και γεμιστά!
Όταν έχασε το γιό της πέθανε. Όλα τα έκανε ίδια όπως πριν, αλλά πέθανε. Πέταξε την καρδιά της σα στάμνα και έσπασε σε χίλια κομμάτια. Δεν τα μάζεψε ποτέ. Και η καρδιά την πρόδωσε. Δεν μπορούσε να την πάει πια ούτε μέχρι το νεκροταφείο να του μιλήσει. Να πεθάνει ήθελε κι έκανε μεγάλη αμαρτία. Και έφυγε η Θεία την περασμένη εβδομάδα. Στο νοσοκομείο του κουρλόνησου. Ταλαιπωρήθηκε.
Έφυγε η Θεία και της χρωστάω πολλά. Το χαμόγελό της, τη ζεστασιά της, την αλήθεια της.
Αυτή την αλήθεια θέλω να πώ, να την ξορκίσω. Σε μια κουβέντα μου είπε πως είχε μια συνήθεια. Κακή συνήθεια την είπε, χωρίς ντροπή. Ήθελε να βλέπει αιδοία. Και τα κατέτασε η Θεία σε κατηγορίες. Κατηγορίες από λαχανικά του κήπου της: μελιτζάνα, κολοκυθάκι, πατάτα. Γέλασα όταν μου το ‘πε. Ενοχλήθηκε κι η αστική μου παιδεία. Η Θεία όμως ήταν όπως πάντα αληθινή. Με έναν τρόπο που δεν τον ξέρεις, δεν τον έχει μάθει και δε μπορείς να τον βρείς μέσα στην αστική σου παιδεία. Αφοπλιστική. Δε σήμαινε τίποτα παραπάνω όλο αυτό από μια κακή συνήθεια. Η Θεία ήθελε να βλέπει αιδοία. Κι εγώ ποιός είμαι να την κρίνω? Εγώ ερχόμουν «και ήμουν χαρά στο σπίτι της». Και τώρα αυτή την ίδια κουβέντα δεν θα την ακούσω ποτέ ξανά. Όποιος και να την πεί δε θα είναι η ίδια. Αυτή η κουβέντα η αληθινή, μέσα απ’ την ψυχή ειπωμένη. Τόσο αληθινή όσο και η αιδοιο-περιέργεια.
Η Θεία μου έφυγε και μοιραστήκαμε πολλά. Την πίστευα, όπως και όλους τους ανθρώπους που αγαπώ, αθάνατη. Ας είναι αθάνατη η Θεία, εκεί που βρίσκεται και ελπίζω το σπίτι της να είναι γεμάτο χαρά. Το δικό μου το σπίτι είναι πιο φτωχό από την παρουσία της, πιο πλούσιο από την ανάμνησή της, τα χρυσά της, την τσερέπα της, τις κουβέντες της, τον καφέ της και τα αιδοία της.

8 σχόλια:

globetrotter είπε...

"Η Θεία όμως ήταν όπως πάντα αληθινή. Με έναν τρόπο που δεν τον ξέρεις, δεν τον έχει μάθει και δε μπορείς να τον βρείς μέσα στην αστική σου παιδεία. Αφοπλιστική. "

Αυτό πρέπει να είναι το σημαντικότερο κομμάτι του κειμένου. Πιο πολύ το "Αφοπλιστική" - όταν δεν έχεις τι να πεις, αν πρέπει καν να πεις κάτι και ψάχνεις τι φταίει...

mithradir είπε...

Έτσι το αισθάνομαι κι εγώ. Η ειλικρίνεια των ανθρώπων μιας ηλικίας και μιας συγκεκριμένης παιδείας / κουλτούρας δε μπορεί να χαρακτηριστεί διαφορετικά παρά "αφοπλιστική". Κι όλα τα υπόλοιπα του κειμένου είναι εκεί απλώς για να επεξηγηθεί αυτό!
Π.

Υ.Γ ακόμη δεν αποφάσισες να φτιάξεις blog? Άντε ντε!!!! Να διαβάζουμε και τα δικά σου...

Кроткая είπε...

χμ...
καλά, σταματάω να γκρινιάζω.

globetrotter είπε...

Blog? Δεν νομίζω ότι έχω κάτι να πω για να ξεκινησω blog. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον.

mithradir είπε...

Αγαπητέ Globetrotter,
Εγώ πάντα πίστευα και τελευταία το εφαρμόζω κιόλας ότι τρώγοντας έρχεται η όρεξη, ότι οι όποιες συζητήσεις σουξου μούξου με τις επόμενες πρώην μας γίνονται το πρωί με τη δροσούλα και όχι το βράδυ με την κάψα (αλληγορικό) κτλ. Δηλαδή, φτιάχτο εσύ το βλόγκ (να εκτεθείς και λίγο) και τι θές να πείς θα το βρείς αργότερα!!!!! Αν πάλι δε θες, εγώ φίλτατε αναγνώστη πάω πάσο καί συνεχίζω να χαίρομαι ιδιαίτερως να σε συναντώ στον καφενέ μου.
Καλήν εσπέρα, εύχομαι, ορμόμενος εκ της Σαλαμίνος το Ναύσταθμο τον Πολεμικό του Ναυτικού!!!

stefy είπε...

Είναι αθάνατη, όσο τη θυμάσαι.
:))

allmylife είπε...

έχω μαραθεί ...

mithradir είπε...

Στέφυ μου έτσι είναι τα πράγματα, όπως τα λες και αυτό είναι παρήγορο!!!

Allmylife
Ανησυχώ από τη σιβυλλική σας δήλωση!!! Γιατί?