tag:blogger.com,1999:blog-248355522024-03-13T20:14:37.052+02:00mithradir...ο γερό Εζ έλεγε "κάνε τη δουλειά σου" αλλά γαμούσε κι αυτός. εγώ θαρρώ ότι μπορώ πάντα να δουλεύω αλλά δε μπορώ πάντα να γαμάω, κι έτσι επικεντρώνομαι στο γαμήσι και αφήνω τη δουλειά να βγαίνει όποτε μπορεί... Charles Bukowski ("Προβλήματα με τη γαμωδουλειά", βλ. Ο Ναύτης).mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.comBlogger52125tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-8288860775141030012009-03-12T12:35:00.002+02:002009-03-12T13:22:11.170+02:00Εύρηκα...Χρόνος είναι ό,τι μεσολαβεί και μετατρέπει.<br />Διαιρείται σε στιγμές.<br />Στιγμή είναι, βέβαια,<br />ένα τίποτε του χρόνου.<br />Όμως χωράει τ' αποκορυφώματα...<br /><br />Κική Δημουλά, "Ορισμοί"mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-58727620131349717472009-03-02T23:38:00.003+02:002009-03-12T13:24:14.217+02:00ΑυταπάτεςΑναρωτιέται κανείς τι είναι αυτό που πλάθει τις αυταπάτες. Αυταπάτες προσωπικές, ερωτικές, πολιτικές. Υπάρχουσες, φανταστικές, παρασιτικές, ανάρμοστές. Οι αυταπάτες γεμίζουν το μυαλό και υπαγορεύουν έναν τρόπο να ζεις. Η ζωή σου θρέφεται από αυτές, θρέφεται από τη δυνατότητά τους να δημιουργούν, εκ των μη όντων, μια νέα πραγματικότητα. Σε αυτήν την πραγματικότητα μπορείς να υπάρχεις πέρα και πάνω από ελαττώματα, προτερήματα, απόψεις και θέσεις. Μπορείς να υπάρχεις ως ο εαυτός που θα ήθελες να είσαι: επιτυχημένος, λεφτάς, γυναικάς, ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ. <br /><br />Όλοι ζούμε με αυταπάτες. Το πρόβλημα κάποιων είναι ότι ζούν τις αυταπάτες τους. Και μόνος αυτές. <br /><br />Frost / Nixon, the movie (http://www.frostnixon.net/)mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-8184465829793609532008-12-26T05:03:00.003+02:002009-01-08T11:22:44.968+02:00ΑνάθεμαΑνάθεμα στην αναξιοκρατία και την ανηθικότητα που οπλίζουν χέρια. <br />Ανάθεμα στα χέρια που οπλίζονται και πυροβολούν.<br />Ανάθεμα στην αγνωμοσύνη που ανταριάζει τα ήθη.<br />Ανάθεμα στα ήθη που αποχαυνώνουν το πλήθος.<br />Ανάθεμα στο πλήθος που σκορπίζει τον πόνο.<br />Ανάθεμα στον πόνο που εξορίζει τη συμπόνια<br />Ανάθεμα στη συμπόνια που προσβάλει τη μνήμη<br />Ανάθεμα στη μνήμη που αρρωσταίνει<br />Ανάθεμα στην αρρώστια που μας έλουσε όλους<br />Ανάθεμά μας όλων που φοβόμαστε το δίκιο μας<br />Ανάθεμαmithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-65627012167653097712008-12-08T00:33:00.002+02:002008-12-08T00:40:29.094+02:00Mister Nice Guy (4)Η χρονιά τελειώνει. Άλλη μια χρονιά τελειώνει. Και οι ιστορίες μου δεν τελειώνουν. Η μελαγχολία μου δεν τελειώνει. Η μοναξιά μου δεν τελειώνει. Μεγαλώνει. Γύρισα και άνοιξα ξανά την πόρτα της ντουλάπας μου. Άνοιξα την πόρτα για να δω κρεμασμένη τη στολή μου. Αυτήν την στολή με τα τριμένα, τα μαύρα τα γόνατα, το γυαλιστερό της ύφασμα, τη στενή της κοψιά. Δεν μπήκα κατευθείαν μέσα, όπως έκανα άλλοτε. Στάθηκα στην πόρτα και την κοίταξα. Και σαν να έβγαλε μάτια και με κοίταξε πίσω. Ήταν δυο μάτια παγωμένα, δυο μάτια γυάλινα, κουρασμένα. "Βαρέθηκα", μου είπαν, βουβά. "Βαρέθηκα", μου έλεγαν, χωρίς δάκρυα. Γύρισα την πλάτη μου. Δεν κατάφερα να απομακρυνθώ 2 βήματα και γύρισα απότομα. Τα μάτια ήταν ακόμη εκεί, αλλά δεν με κοιτούσαν πια. Είχαν γυρίσει και κοίταγαν μπροστά, σε ένα αδιόρατο κενό. Δεν καταδέχτηκαν να μου ρίξουν 2η ματιά. Απογοήτευση, άρνηση, ανία, βουβός θυμός. <br />Φοβάμαι μήπως τα μάτια αποκτήσουν χέρια, γιατί τότε θα κλειδώσουν τη ντουλάπα και θα χάσω το τελευταίο μου καταφύγιο. Και τι θα κάνω τότε; Ή που θα πεθάνω ή που θα αρχίσω να ζω!!!mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-38094330062580079112008-10-11T21:03:00.002+02:002008-10-11T21:16:01.845+02:00Mister Nice Guy (3)Το κοστούμι έμεινε για μέρες κρυμμένο στη ντουλάπα. Έμεινε και ξεχάστηκε. Μέχρι που ήρθες εσύ και μου είπες πράγματα και θάματα. Μου μίλησες για σένα, μου μίλησες για τη ζωή σου που έχτισες γύρω από ένα παιχνίδι. Μου μίλησες για το τραγούδι που σου έλεγε και σε έπειθε να μένεις εκεί. Να μην αλλάζεις παραστάσεις παρά να μένεις εκεί. Ακλόνητη. Βράχος. Γιατί έμεινες; Γιατί έμεινες μέχρι που τα παπούτσια σου γίνανε σκόνη, οι σόλες χώμα και τα τακούνια ανύπαρκτα; Γιατί χόρευες στο χορό που αυτός σου έμαθε; Χωρίς σταματημό; Γιατί δεν κάθησες να ξαποστάσεις; Γιατί δεν πήρες μιαν ανάσα κι ένα ποτήρι νερό; Γιατί συνέχισες να λικνίζεσαι στο δικό του το ρυθμό;<br />Όταν ρωτάω, θυμάμαι. Θυμάμαι το φυλαγμένο κουστούμι στη ντουλάπα κι αυτό γυαλίζει. Όπως την πρώτη φορά που το είδα. Γυαλίζουν τα τριμένα του γόνατα και οι αγκώνες και με φωνάζει κοντά του. Να πάω να το πιάσω να νιώσω τη λάμψη του.<br />Σε νιώθω, ξέρεις. Σε νιώθω πολύ καλά. Και ξέρω κι εγώ τις ερωτήσεις σου. Τις έχω μέσα μου και με κρατάνε στραμμένο στη ντουλάπα. Τις ξέρω καλά. Ξέρω και το τραγούδι αυτό των σειρήνων που σε κρατάει δεμένη στο άρμα του. Ξέρω και το πώς και το γιατί. Και την απάντηση την ξέρω. <br /><br />Καληνύχτα για απόψε, κοστούμι. <br />Σε νίκησα. <br />Προσωρινά. <br />Καληνύχταmithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-11389911777393951792008-05-03T13:06:00.002+02:002008-05-03T13:24:25.628+02:00Mister Nice Guy (2)Μέτρησα σειρήνες για να κοιμηθώ απόψε. Παλιά μετρούσα πρόβατα, αλλά τα πρόβατα είναι μεταλλαγμένα στις μέρες μας. Τι να τα κάνεις, όταν πηδώντας το μαντράκι κάνουν μου, αντί για μπέ. Αγαμία.<br />Μέτρησα δέκα μιλώντας μαί της στο τηλέφωνο. Είχα βγάλει το κοστούμι μου, το είχα απλώσει πάνω στην παλιά ξύλινη καρέκλα, πίσω από την πόρτα με το μπρούτζινο πόμολο. Το άφησα εκεί να κάθεται και να με κοιτάει, με την ψυχή του στα μάτια μου μπροστά. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και αφέθηκα στη δική μου τη ζωή.<br />Γύρισα στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ και μύριζα ολόκληρος ξανθό μουνί. Αυτή τη μυρωδιά εγώ δεν την καταλαβαίνω είναι σα να έχει γίνει δεύτερο πετσί μου. Δεν την βγάζω, την κρατάω να μένει απάνω μου, να με συνοδεύει σε κάθε μου κίνηση. Ηλίθιοι μικροψυχοι άνθρωποι μου ζητούν να την ξεβγάλω με νερό και σαπούνι και τους απαντώ δεν μπορώ: τη βρήκα να σέρνεται πάνω σε κόκκινα τακούνια, μέσα σε μικρά μαύρα πρόστυχα εσώρουχα. Δεν χρειάστηκε να κάνω πολλά για να την πάρω πάνω. Το μόνο που χρειάζεται είναι διάθεση, συμπεριφορά κα ύφος: είμαι για να κάνω ότι μου ζητηθεί. Όχι γιατί το θέλω, ούτε γιατί το έχω προμελετήσει. Απλώς είμαι εδώ και θα ανέβω στο πρώτο λεωφορείο που περάσει, είτε πηγαίνει στο Σύνταγμα είτε στο Καματερό. <br />Έπεσα στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ και δεν μπορούσα. Κάτι συμβαίνει όταν πέφτω στο κρεβάτι, βγαίνει το μεγάλο τέρας μέσα από την ντουλάπα. Το τέρας που πάντα φοβόμουν. Και δε μένω μόνο στο να το περιμένω. Το βλέπω και μπορώ να το περιγράψω μέχρι και την τελευταία του κολότριχα. Έχει μεγάλα κίτρινοπράσινα δόντια, μαύρο τρίχωμα, μεγάλα πόδια και κόκκινα μάτια. Το χειρότερο είναι πως μιλάει το γαμημένο. Λέει, λέει, λέει και δε σταματάει. Δεν έχω βρει το κόλπο να το διώξω. Και όταν είναι εκεί το μόνο που με σώνει είναι να φανταστώ σειρήνες. Μονο αυτές τίποτε άλλο.<br />Με τα μαλλιά τους, τα μπλεγμένα με φύκια και κοράλια, το στήθος τους να πιάνει τον άνεμο και τη χρυσή ουρά τους να απλώνεται πάνω στο βράχο μεσοπέλαγα. Και το τραγούδι τους, ναι το τραγούδι τους που μιλάει για ναυάγια και ναυτικούς, που μιλάει για τα βάθη της θάλασσας και τα πλάτη του ωκεανού. Μόνο αυτό με βάζει στη θέση μου, αυτό και η μυρωδιά που κράτησα πάνω μου μετά την τελευταία μου παράσταση!mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-17581469934003232992008-05-01T20:19:00.002+02:002008-05-01T20:34:07.628+02:00Mister nice guyΚάθε φορά που τον πλησίαζε η κατάθλιψη έμπαινε γρήγορα σε ένα γνώριμο κοστούμι. Μαύρο, γιαλιστερό και κολλητό στα επίμαχα σημεία. Τι σημασία είχε αν το κοστούμι είχε παλιώσει, αν οι αγκώνες του ήταν τριμμένοι και τα γόνατα άσπρα από την πολυκαιρία. Το κοστούμι του χώραγε το ίδιο καλά όσο και πριν 15 χρόνια. Τότε ήταν 20, τώρα είναι 35 και όλα μοιάζουν να ήταν πάντα έτσι. Μέσα σε αυτό το κοστούμι.<br />Βρήκε το ύφασμα στο βάθος του μυαλού του, πίσω από μια κλεισμένη πόρτα με μπρούτζινο πόμολο. Την άνοιξε και το είδε να γυαλίζει. Είχε μόλις κλείσει τα 20 και βίωνε την πρώτη του απογοήτευση. Εκείνος το μόνο που ζητούσε ήταν την τρυφερότητα, εκείνη ήθελε να βρει τον οργασμό της. <br />Το είδε από μακρυά το ύφασμα, και είπε "εδώ είναι η σωτηρία". Κάθησε, το έκοψε, το έραψε να του ταιριάζει και υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι όποτε εκείνος θα ζήταγε την αφοσίωση και την τρυφερότητα και εκείνη τη διασκέδαση και τον οργασμό εκείνος θα έτρεχε σε αυτήν την πόρτα θα την άνοιγε και θα φόραγε το καινούργιο του κοστούμι. <br />Όταν το φόρεσε για πρώτη φορά κατάλαβε ότι το κοστούμι χρειαζόταν και όνομα, χρειαζόταν και ιδεολογία, χρειαζόταν και ένα συγγραφέα να το συνοδεύει με φιλολογικά κλισέ. Τα βρήκε όλα: ήταν ο Άγγελος, η ιδεολογία του συμπεριλαμβανόταν στην απουσία της και ο Bukowski του ταίριαζε γάντι. Το ποτό του ήταν το ουίσκι, το φτηνό bourbon των αμερικάνικων bar, η αξιοπρέπειά του άρχιζε και τελείωνε στην άκρη μιας λιγδιασμένης μπάρας και το ύψος των ματιών του περιοριζόταν from the waste down. Ήταν ένας αμετανόητος σκορπιός: σεξ, ψέματα, και βιντεοταινίες με αλκόολ και ναρκωτικά. Αυτή ήταν η εικόνα που του ταίριαζε. Την έφτιαξε, την πίστεψε, την δέχτηκε, την αγκάλιασε και είπε: "ότι δεν μπορώ να είμαι, μπορώ απλά να φαντάζομαι ότι είμαι". Και άνοιξε το βήμα του για την επόμενη μπάρα, στην επόμενη ξανθιά. Είχε ανάγκη από ξανθιά απόψε. Ο λαός, ή μάλλον ο λαουτζίκος το λέει πολύ ωραία "ξανθό μουνί, τρελό γαμήσι".mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-8959126838751486052008-04-19T11:19:00.002+02:002008-04-19T11:22:06.423+02:007 και αν προσέχειςΑΥΤΟΥΣΙΑ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΒΙΤΑΛΗ ΓΙΑ ΤΟ "Κ" ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ (ΣΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ).<br />ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΩΡΕΥΤΙΚΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ (ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ)<br />ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΣΚΟ ΤΗΣ. ΑΚΟΥΣΑ 2 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΕΠΑΘΑ. <br />ΠΑΩ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΟΡΑΣΩ ΤΩΡΑ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΕΣ ΔΩΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΙΨΙΟ ΜΟΥ. ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟΥ SOLO ΣΤΗΝ ΚΙΘΑΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 6 ΜΗΝΕΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ. ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΚΑΜΑΡΩΝΩ.<br /><br />Ελένη Βιτάλη <br />«Δεν πιστεύω πια πως για όλα φταίνε οι άλλοι»<br /> Η μεγάλη λαϊκή ερμηνεύτρια επιστρέφει με καινούργια τραγούδια και νέες αποφάσεις…<br />Του Οδυσσέα Ιωάννου <br /><br />(http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_qsite2_27_04/04/2008_227955) <br /> <br />Θα ξεκινήσω γράφοντας αυτό που αισθάνομαι πρώτο, ζητώντας συγγνώμη για την «αυθαιρεσία» μου. Η Ελένη Βιτάλη ανήκει στην «ιερή τριάδα» των λαϊκών μας ερμηνευτριών τα τελευταία σαράντα χρόνια - την οποία συμπληρώνουν η Χάρις Αλεξίου και η Βίκυ Μοσχολιού. Εχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια από το «Απέναντι μπαλκόνι», εκείνη την καθαρή, ωμή, «κοριτσίστικη» τρυφερότητα. Κλάματα και χάδια, ό,τι γεννάει ένα σώμα γυναίκας, σκληρή κατά ριπάς, οπλισμένα νεύρα και στο εξώφυλλο πανέμορφη.<br /><br />Από μεγάλο σόι λαϊκών μουσικών, με πολύχρονη θητεία στις ψάθινες καρέκλες του πάλκου, έχει φάει σίδερα, προκάλεσε θεούς και δαίμονες σε ένα πεδίο μάχης που κανένας μας δεν βγαίνει ποτέ νικητής και ηττήθηκε. Τουλάχιστον, έχασε καθαρά και στα ίσα. Σώμα με σώμα, μυαλό με μυαλό, δεν κρύφτηκε. Αυτή είναι μία νίκη…<br /><br />Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το «7 και να προσέχεις», με δώδεκα καινούργια δικά της τραγούδια, σε ενορχήστρωση του Γιάννη Σπάθα και παραγωγή του Γιώργου Μακράκη.<br /><br />Ξεκούραστη φωνή, με εξαιρετικά υψηλές επιδόσεις, σε έναν δίσκο που άλλοτε «θυμάται» τον λαϊκό ήχο του '60 και άλλοτε σαν αλεξήνεμο προφυλάσσει τις ζωντανές φλόγες της. Σπουδαία μαστόρισσα στο στίχο, αυτόφωτη στις μελωδίες της, η Ελένη Βιτάλη έχει κάτι να μας πει. Κάτι που -κι αυτό είναι σπάνιο- το 'χει πληρωμένο…<br /><br />Πόσα χρόνια έγραφες αυτά τα τραγούδια;<br /><br />Το πιο παλιό είναι η «Τρέλα», γράφτηκε πριν από εννέα χρόνια. Αμέσως μετά έγραψα τα «Κανάλια» και μέσα στο επόμενο εξάμηνο τα υπόλοιπα.<br /><br />Τόσα χρόνια πού «κολλούσε» η ηχογράφηση του δίσκου;<br /><br />Στην τεμπελιά μου, πουθενά αλλού. Ή, αν θέλεις να σου το πω αλλιώς, για να μην κρύβομαι, στην κατάθλιψή μου. Αλλά και η κατάθλιψή μου αποτέλεσμα της τεμπελιάς μου ήταν.<br /><br />Γιατί έγραψες τραγούδι για την τρέλα;<br /><br />Είχαμε πάει τότε ταξίδι σε μία πόλη στην Ινδία, τέσσερις φίλοι, και μέναμε στο ίδιο διαμέρισμα. Ο ένας από αυτούς είχε περάσει ανάλογα επεισόδια τρέλας, την έζησα από κοντά και με επηρέασε. Ηταν ένας πολύ οργανωτικός άνθρωπος -μουσικός- που δεν αμελούσε ποτέ τίποτα, αλλά όταν δεν έπαιρνε τα χάπια του γινόταν επικίνδυνος.<br /><br />Φοβήθηκες ποτέ την τρέλα - για τον εαυτό σου;<br /><br />Οχι. Φοβήθηκα το φόβο της. Ο φόβος είναι μια δίνη από την οποία δεν μπορείς να βγεις. Πονάει πολύ. Η τρέλα δεν ξέρω τι είναι, αλλά δεν φοβάμαι μη μου συμβεί. Τη θεωρώ κάτι περισσότερο οργανικό, και με την έννοια αυτή είναι σαν να με ρωτάς αν φοβάμαι αρρώστιες σαν τον καρκίνο. Ας πούμε πως και το μυαλό είναι ένα μέρος του σώματος, ένα συκώτι που χαλάει. Αν συμβεί, εδώ είμαι…<br /><br />Ολα αυτά τα χρόνια της δισκογραφικής απουσίας, σίγουρα θα έχεις ακούσει -από ανθρώπους που σε αγαπάνε- «τι κρίμα μια τόσο μεγάλη φωνή να χαθεί μέσα στα χάπια». Αυτή είναι η «χασούρα» που βγαίνει προς τα έξω ως αυτόματη και εύκολη κρίση. Το δικό σου προσωπικό «ταξίδεμα» αυτά τα χρόνια ήταν «χασούρα» ή αισθάνεσαι πως κέρδισες και πράγματα;<br /><br />Το ακούω συνέχεια. Οποιος δεν δισκογραφεί δεν σημαίνει ότι χάνεται. Απλώς, δεν τον βλέπουμε εμείς. Αυτό το «κρίμα» που είπες το βλέπω στα μάτια πολλών ανθρώπων όταν με συναντούν. Τι κάνει η Βιτάλη; Εμφανίζεται και χάνεται συνέχεια γιατί έχει πρόβλημα με τα ψυχολογικά της. Αυτό λένε και καθαρίζουν.<br /><br />Σε ενοχλεί; Το αισθάνεσαι ως παραβίαση;<br /><br />Είναι μία παραβίαση μέσα στις τόσο πολλές καθημερινές παραβιάσεις και αδιακρισίες. Σε κάποιες από αυτές δεν είμαι εγώ το θύμα, αλλά ο θύτης. Δεν είναι καλό να μπαίνεις στην ψυχή του άλλου με τα λασπωμένα παπούτσια σου. Αν ο άλλος δεν καταλαβαίνει πως γίνεται αδιάκριτος και άτσαλος, δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω εγώ γι' αυτό.<br /><br />Δεν έχεις κρυφτεί όμως ποτέ. Θυμάμαι πως ακόμη και σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη που κάναμε μαζί, δίχως ανάλογη δική μου ερώτηση, ανέφερες τα χάπια και την κατάθλιψη.<br /><br />Οχι, δεν το κρύβω. Ξέρεις γιατί; Το ότι παίρνεις μια ουσία που την παίρνουν τόσοι άνθρωποι δεν είναι κάτι μεμπτό. Ξέρεις πόσοι παίρνουν χάπια; Το θέμα είναι πως εμένα με «καβάλησαν» αυτές οι ουσίες, ενώ κάποιοι άλλοι στάθηκαν πιο δυνατοί. Από εκεί και πέρα, όταν ακούς το όνομα Βιτάλη και το συνδυάζεις αυτόματα μόνο με τα χάπια, τότε χάνεις πολλά άλλα πράγματα από αυτό το πρόσωπο. Οποιος θέλει να σταθεί μόνο σε αυτό και κρίνει έτσι μονοδιάστατα τους ανθρώπους, είναι άξιος της τύχης του. Αλλοι, αν δεν πιουν ένα μπουκάλι ουίσκι, δεν μπορούν να βγουν στη σκηνή. Εγώ είμαι το θέμα; Εγώ έκανα πέντε βλακείες και τις πλήρωσα.<br /><br />Για να μην παρεξηγηθούμε, μη δαιμονοποιήσουμε τα χάπια. Είναι κι αυτά φάρμακα, και κάποιοι άνθρωποι τα χρειάζονται και τους βοηθούν.<br /><br />Φυσικά, το θέμα είναι όμως να σε βοηθάνε πραγματικά. Εμένα, σου είπα πως με «καβάλησαν». Γιατί, ένα ουισκάκι είναι κακό; Τελικά νομίζω πια, πως όλα είναι κακά. Το ξενέρωμα είναι το καλύτερο πράγμα. Μόνο αυτό το κωλοτσίγαρο μου έχει μείνει, δεν το έχω κόψει ακόμα.<br /><br />Ο δίσκος λέγεται «7 και να προσέχεις». Παλαιότερα μου είχες πει πως ήθελες και ο δίσκος να έχει μόνο εφτά τραγούδια - κάτι που δεν έγινε τελικά. Γιατί αυτή η εμμονή με το εφτά;<br /><br />Δεν υπάρχει κάποια εμμονή. Απλώς, μου άρεσε ως τίτλος, δεν βρήκα κάτι καλύτερο.<br /><br />Δεν έχει να κάνει με την ιερότητα αυτού του αριθμού σε όλους σχεδόν τους αρχαίους πολιτισμούς;<br /><br />Εχει να κάνει και μ' αυτό. Κάτι λέει αυτό το νούμερο. Το ομότιτλο τραγούδι, πάντως, είναι ένα τραγούδι που μιλάει για την αγάπη - αν και κινείται στο χώρο του αοράτου.<br /><br /> <br />Μου έδωσε την εντύπωση ενός τραγουδιού που φωνάζει «βγες έξω και ζήσε!»…<br /><br />Αυτό είναι. Ζούμε σαν παραλυμένοι. Δεν έχουμε πια ταλέντο να ζούμε. Οπως και το κοινό, όταν στερείται ταλέντου, τι να σου κάνει και ο τραγουδιστής…<br /><br />Να σου πω κάτι που μου συνέβη προχθές; Περνούσα έξω από μία εκκλησία και σκέφτηκα να μπω μέσα να ανάψω ένα κερί. Ηταν πολύς κόσμος μέσα και έψαλλε το «Τη Υπερμάχω». Στο τέλος, ούτε παλαμάκια ούτε μπράβο ούτε τίποτα. Είπα «αυτό είναι», ένιωσα πολύ καλά.<br /><br />Από το «Απέναντι μπαλκόνι» έχουν περάσει περίπου είκοσι χρόνια. Μεσολάβησαν βέβαια και άλλες δουλειές σου, αλλά εκείνος ο δίσκος είναι πια ένας εμβληματικός δίσκος της ελληνικής δισκογραφίας. Τι έχει αλλάξει από τότε στον κεντρικό φιλοσοφικό σου άξονα; Υπάρχει κάτι που δεν θα έγραφες σήμερα;<br /><br />Βέβαια. Μπορώ να σου αναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα. Ελεγα τότε στην «Κιβωτό», λίγο σαρκαστικά, πως κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως μόνο και μόνο ότι γεννηθήκαμε «είναι προνόμιο μεγάλο». Τώρα ξέρω πως είναι πραγματικά προνόμιο μεγάλο. Επίσης το «Εγώ τραγούδαγα τα βράδια στα σκυλάδικα» δεν θα το έγραφα σήμερα. Δεν το λέω συχνά πια ούτε στις συναυλίες μου. Γιατί ξέρω πως από τέτοιους χώρους είμαι αυτό που είμαι. Δεν εννοώ τα σκυλάδικα, αλλά το σουβλατζίδικο και τη μυρωδιά του, τώρα θέλω να το αγκαλιάσω και να το φιλήσω, όχι να το κατακρίνω. Δεν θα ξαναέγραφα «πάρε με από δω, γιατί ο άγγελος που έχω κρύψει στα στήθια χαφιές θα μου γίνει κι αυτός». Αγγελος είναι ο κάθε άνθρωπος. Είναι ο γείτονάς μου που θέλει να μου πει «καλημέρα» αλλά ντρέπεται, ντρέπομαι κι εγώ. Και δεν θέλω να φύγω από πουθενά. Δεν πιστεύω πια πως για όλα φταίνε οι άλλοι.<br /><br />Μέσα απ' όλη αυτή την περιπέτεια έχεις καταφέρει να βρεις ποιος είναι ο «εχθρός»; Ποιος είναι ο κύριος δαίμονάς σου;<br /><br />Ο εγωισμός μου! Είμαι σίγουρη πια. Σε κάποιο παλαιότερο κείμενό σου, που είχες γράψει για μένα, με είχες χαρακτηρίσει «αθώα». Με είχε κολακέψει αυτό, αλλά δεν είμαι. Εχω, όπως είπες, ένα δαίμονα μέσα μου που με κάνει να νιώθω το κέντρο του κόσμου. Οταν αυτό υποχωρεί, νιώθω πολύ καλύτερα.<br /><br />Και πώς παλεύεται αυτό;<br /><br />Βρήκα έναν τρόπο και με έχει βοηθήσει: να ζω το παρόν και να είμαι γειωμένη. Σε αυτούς τους χώρους δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις πότε καβάλησες το καλάμι. Πρέπει να είσαι σε θέση να δεχτείς πως είσαι ένα μικρό μέρος μιας τεράστιας αλυσίδας σ' αυτή τη ζωή. Η διασημότητα πρέπει να είναι ένα φυσικό αποτέλεσμα και όχι σκοπός. Ξέρεις κάτι; Εγώ τώρα αρχίζω να ψυλλιάζομαι γιατί ο Καζαντζίδης είχε αποσυρθεί και δεν τραγουδούσε. Πρέπει να είχε αποκοπεί από το αντικείμενο και κάποια στιγμή το είδε ως κάτι τελείως ξένο και δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του ξανά μέσα σε αυτό. Μου φαίνεται τελείως ξένο και άνευ λόγου να βγω και να τραγουδήσω πάλι σε μία σκηνή. Δεν λέω πως δεν θα το κάνω, αλλά μπορεί ανεβαίνοντας να αρχίσω να τρέχω. Τι δουλειά έχω εγώ εκεί πάνω; Φαντάσου να κάνει επιτυχία ο δίσκος, σκέφτομαι, και να μου ζητάνε να βγω σε κάποιο μαγαζί. Τι θα κάνω;<br /><br />Πέρυσι έχασες τον άντρα σου. Πολλές φορές μια πολύ βαριά απώλεια σε τσακίζει και άλλες επιστρατεύει εσωτερικές δυνάμεις που ούτε φανταζόσουν πως διέθετες. Πώς το βίωσες;<br /><br />Και τα δύο συνέβησαν. Με αποδυνάμωσε στην αρχή και μετά πάτησα απότομα στα πόδια μου. Τόσο απότομα που με τρόμαξε. Ο Βαγγέλης ήταν άντρας μου, πατέρας μου, φίλος μου, ο πατέρας του παιδιού μου. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Είμαι χήρα. Εκλαψα τον άντρα μου. Δεν νομίζω πως έκανα κάτι διαφορετικό απ' ό,τι θα έκανε ο καθένας.<br /><br />Θα τα καταφέρεις μόνη σου;<br /><br />Η μοναξιά δεν αντέχεται. Δεν ξέρω τι έχει μείνει για μένα στο μέλλον. Είμαι 54 χρόνων. Τι λες να γίνει; Να ερωτευτώ κάποιον 45άρη; Και αυτός τι θα ερωτευτεί από εμένα; Την κυτταρίτιδά μου ή τα νεύρα μου; Να βρεθεί κάποιος 65άρης; Θα έχει τα ίδια προβλήματα με μένα! Λες να βρεθεί αδελφή ψυχή να περπατήσουμε λίγο ακόμη μαζί; Ωραία θα ήταν…<br /><br />Εχουν φύγει άνθρωποι από δίπλα σου λόγω των προσωπικών σου «προβλημάτων»; Ανθρωποι που κουράστηκαν από εσένα;<br /><br />Οχι! Ολοι όσοι κουράστηκαν για να με αντέξουν, με αγαπάνε και τους αγαπάω. Στάθηκαν δίπλα μου και συνεχίζουν. Πάντα είχαν ένα γλυκό χαμόγελο και ένα «Ελένη, πρόσεχε». Ερχονταν και κρατούσαν για λίγο το σταυρό μου. Πόσο τυχερή είμαι…<br /><br />Εσύ στέκεσαι δίπλα τους;<br /><br />Πάντα.<br /><br />Αισθάνεσαι πως ήσουν καλή μάνα;<br /><br />Είναι πολύ δύσκολο να είσαι καλή μάνα. Νομίζω πως ήμουν όσο θα ήθελα και μπορούσα να είμαι, αλλά σήμερα θα ήθελα να μπορούσα περισσότερο. Ποτέ δεν το θεωρείς αρκετό. Πάντως, μεγαλώσαμε σαν οικογένεια. Ο γιος μου και ο άντρας μου δεν έζησαν με ντελίβερι, αλλά με φαγητό μαγειρεμένο από εμένα.<br /><br />Ποιο είναι το λαϊκό τραγούδι σήμερα;<br /><br />Μη νομίζεις πως τα παρακολουθώ και όλα. Ωραία τραγούδια γράφει ο Βαγγέλης Κορακάκης. Λαϊκός καλλιτέχνης είναι ο Σωκράτης Μάλαμας. Τον ακούς να τραγουδάει αβίαστα, με ένα τόσο φυσικό τρόπο, σαν να καθαρίζει τα τζάμια. Τραγουδάει «ωραία αφηρημένος»! Δεν έχει ανάγκη να προσποιηθεί κάτι που δεν είναι. Ακουσα την εκτέλεση που έκανε στο τραγούδι «Ξημερώνει» στις συναυλίες του Μελωδία στον Λυκαβηττό και ενθουσιάστηκα.<br /><br />Σε ενθουσιάζει το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι;<br /><br />Νομίζω πως δεν γίνονται μεγάλες τομές. Αλλά πού αλλού γίνονται για να τις ζητάμε και στο τραγούδι; Τομή έκανε ο Σαββόπουλος. Τομή έκανε ο Ρασούλης. Αλλά ακόμη και όταν τις έκαναν, δεν τις καταλαβαίναμε. Οταν είχε κυκλοφορήσει η «Εκδίκηση της γυφτιάς» πήγε ο Ρασούλης στον Πατσιφά -τότε ιδιοκτήτη της «Λύρα»- να τον ρωτήσει τη γνώμη του. Γύρισε ο Πατσιφάς και του είπε: «Μια χαρά τα πήγες, τώρα πρέπει να μάθεις και μια δουλειά για να ζήσεις!»...<br /><br />Συμφωνείς πως ως μεγάλοι τραγουδιστές θα μείνουν εκείνοι που ευτύχησαν -λόγω συγκυρίας αλλά και προσωπικών επιλογών- να πουν μεγάλα τραγούδια;<br /><br />Συμφωνώ. Πέρασαν πολύ μεγάλες φωνές αλλά το μυαλό τους τούς πήγε αλλού. Ορισμένοι είχαν τις δυνατότητες, έπεσαν και επάνω σε δημιουργούς που έγραφαν διαμάντια και έστησαν μεγάλες καριέρες. Αλλοι επέλεξαν άλλο δρόμο, άλλα τραγούδια και δεν θα αφήσουν τελικά και πολλά πράγματα πίσω τους.<br /><br />Αισθάνεσαι πως έχεις πάρει αυτό που σου άξιζε;<br /><br />Και με το παραπάνω! Είμαι τόσο τεμπέλα που κανονικά δεν θα έπρεπε να με ξέρει κανένας!<br /><br />Πηγή: Περιοδικό «Κ»mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-19708370176662782132008-04-19T10:42:00.003+02:002008-04-19T10:57:58.304+02:00Old news are still newsΚαλημέρα σας,<br />Πέρασε λίγος καιρός. Δεν είναι αυτή η στιγμή η κατάλληλη για απολογισμούς οι οποίοι θα γίνουν όμως έτσι κι αλλιώς. Είναι η στιγμή που κατάλαβα, ενόησα και συνειδητοποίησα πολύ πολύ βαθιά και ουσιαστικά ότι η κοινωνική πραγματικότητα αλλάζει αργά, πολύ αργά. όπως λέμε και εμείς οι θεωρητικοί της αλλαγής και της καινοτομίας, ριζικές καινοτομίες, αυτές δηλαδή που μεταβάλουν εκ βάθρων τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζονται και υλοποιούνται διαδικασίες, προϊόντα και υπηρεσίες συμβαίνουν πολύ σπάνια. Αντιθέτως πολύ συχνά παρουσιάζονται σωρευτικές καινοτομίες, δηλαδή μικρές αλλαγές που βελτιώνουν τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζονται και υλοποιούνται διαδικασίες, προϊόντα και υπηρεσίες. <br />Αφορμή για αυτήν την σκέψη η βιβλιοθήκη μου, στην οποία φυλάω τεύχη από τα περιοδικά της νιότης μου, ήτοι το ΜΕΤΡΟ και το ΔΙΦΩΝΟ. Ξεφυλλίζω λοιπόν με μεγάλο ενδιαφέρον το τεύχος 9, ΙΟΥΛΙΟΣ 1996 του ΜΕΤΡΟ και ανακαλύπτω ότι τίποτα, μα τίποτα δεν έχει αλλάξει στον τρόπο και στα πρόσωπα. Είναι ίδια. Ίδιες και οι απόψεις, ίδια και τα ζητούμενα. Λίγη καθαρή ενέργεια έχει προστεθεί στις μέρες μας και λίγη περισσότερη περιβαλλοντική ευαισθησία κατά τα άλλα τίποτα! Κενό. Σχεδόν απουσία ακόμη και σωρευτικών καινοτομιών.<br />Τα θέματα: ντόπινγκ τότε, ντόπινγκ και σήμερα, ακρίβεια τώρα ακρίβεια και τότε (το ποτό στο Sui Generis το 1996 κόστιζε 1.900 δρχ = 5,7 ευρώ και σήμερα 12 χρόνια μετά 7 με 8), η ηλεκτρονική επανάσταση τότε και σήμερα μια από τα ίδια. Διαφήμιση τότε διαφήμιση και τώρα, ανάλυση για το πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό της μεταπολίτευσης τότε, ανάλυση ίδια και απαράλλαχτη τώρα. <br />Δεν ξέρω τι να πώ... Το σίγουρο είναι ότι εμείς δεν θα τον αλλάξουμε τον κόσμο. Το πολύ πολύ να του προσθέσουμε μερικές σωρευτικές καινοτομίες. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι αν θα αποδεχτούμε αμαχητί αυτήν την κατάσταση ή θα προσπαθήσουμε να την ανατρέψουμε με τον τρόπο που γνωρίζουμε. Δεν είναι όμως ποτέ αρκετός ο "τρόπος που γνωρίζουμε". Μπορεί να χρειάζεται να τον φανταστούμε.mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-53918184303783977392008-01-03T18:50:00.000+02:002008-01-03T18:58:54.388+02:00Το όνομά μουΜε κάλεσαν να παίξω σε ένα παιχνίδι! Και έχει περάσει πολύ καιρός και πολύ λυπάμαι που δεν μπόρεσα νωρίτερα να ανταποκριθώ. Αλλά προείχαν άλλα. Ίσως πιο επιτακτικά.<br />Πού θα ήθελα να δω γραμμένο το όνομά μου? <br />Το "mithradir" πουθενά. Μου φτάνει που το παραθέτω εδώ, αλλά και σε μέρη όπου νιώθω σαν το σπίτι μου.<br />Τώρα το πραγματικό μου όνομα θα ήθελα να το δω γραμμένο στο εξώφυλλο ενός βιβλίου. Ενός πολύ συγκεκριμένου βιβλίου. Στις προθήκες των βιβλιοπωλείων θα ήθελα να το δω. Κάποτε είχα μια ευκαιρία και την έχασα. Ο ανόητος, τη θεώρησα τιμωρία. Δεν θα μου επιτρέψω να το ξανακάνω.<br />Καλώ την <a href="http://krotkaya.wordpress.com">Krotkaya</a>, την <a href="http://eenvain.wordpress.com">envain</a>, τον <a href="http://abstractionabom.blogspot.com/">Abstraction</a> και τέλος την γλυκυτάτη <a href="http://olaeinaithematiming.wordpress.com/">Stefy</a> να μας τα πουν. Είναι άλλωστε και έθιμο της εποχής!!!mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-1961296444367361732007-12-18T23:38:00.000+02:002007-12-21T13:29:10.085+02:00MadnessDon't make a religion out of reason and logic because if they fail you, you will only find refuge in madness.mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-57819133697599438972007-11-04T19:56:00.000+02:002007-11-04T20:03:02.286+02:00Η ανάγκη της αφιέρωσηςΈνα βιβλίο χωρίς αφιέρωση είναι μόνο του στη ζωή.<br />Σαν το παιδί χωρίς τη μάνα του. όρφανό.<br />Ένα βιβλίο χρειάζεται πάνω του να γράψει το χέρι που το διάλεξε.<br />Για να μην μείνει ανώνυμο στη σκονισμένη βιβλιοθήκη.<br />Το χέρι που διαλέγει ένα βιβλίο το χαρακτηρίζει.<br />Του δίνει την πρώτη του ανάσα. <br />Το βυζαίνει καθώς διατρέχει τις σελίδες του.<br />Το ανατρέφει καθώς το περαστικό βλέμμα του επιλογέα ανατρέχει στις λέξεις του.<br />Και το κριτήριο επιλογής αυτού του τελευταίου είναι η κοσμοθεωρεία που το συνοδεύει σε όλη του τη ζωή.<br />Και η ζωή ενός καλού βιβλίου είναι μεγάλη.<br />Ας μην είναι χαμένη, ας μην είναι ξεχασμένη.<br />Ένα βιβλίο χωρίς το γραφικό χαρακτήρα του επιλογέα του μένει έρμαιο στις εφήμερες διαθέσεις του αναγνώστη.<br />Μόνο του.mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-79643892860170335592007-09-25T13:13:00.000+02:002007-09-25T13:20:04.713+02:00Η κατάρα του πράσινου σκορπιού...Έλαβα αυτό το email το οποίο πολύ με εκφράζει και πολύ μου αρέσει και πολύ τελοσπάντων γέλασα με την πάρτη του.<br /><br />"Γεια. <br />Με λένε Κόννυ και πάσχω από ενοχές επειδή δεν έχω στείλει 50 δισεκατομμύρια γαμημένα e-mail-αλυσίδα τα οποία έλαβα από ανθρώπους που πραγματικά πιστεύουν ότι, αν συνεχίσεις την αλυσίδα, ένα κακόμοιρο 6χρονο στην Καστανομαγούλα, που έχει ένα βυζί στο κούτελό του και ένα αυτί στον κώλο του, θα μαζέψει λεφτά για να μπορέσει να χέσει! <br /><br />Ειλικρινά πιστεύετε ότι ο Bill Gates θα δώσει σ'εσάς, και σε όποιον στείλετε το e-mail του, $1000; <br />Πόσο βλάκες είστε; <br />'Αααααααααα, κοιτάξτε! Αν κάνω scroll down σε αυτή τη σελίδα και κάνω μια ευχή, θα πάω στο κρεβάτι με όλα τα μουνιά του περιοδικού!' <br />Τι μαλακίες! <br />Ή ακόμα, μπορεί τα διαβολικά ξωτικά των e-mail/αλυσίδων να έρθουν στο σπίτι μου και να με πηδήξουν στον ύπνο μου επειδή δεν συνέχισα μία αλυσίδα που ξεκίνησε ο Απόστολος Πέτρος το 5 μ.Χ. και την έφεραν στην Ελλάδα νάνοι προσκυνητές με το Έλλη! <br /><br />Χέσ'τους! Δείξε λίγη ευφυΐα, γράψε στ'αρχίδια σου τη Γερμανίδα ναζίστρια δικηγόρο με οικολογικές ανησυχίες, που νομίζει ότι ξέρει όλα, και σκέψου σε τι συνεισφέρεις με το να στέλνεις τέτοια e-mail. Το πιο πιθανό να γίνεις αντιπαθής. <br /><br />Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: Αν λάβεις ένα e-mail/αλυσίδα, το οποίο απειλεί ότι δεν θα κάνεις σεχ ή δεν θα έχεις τύχη για την υπόλοιπη ζωή σου, άστο και σβήσε το. Αν έχει πλάκα, στείλε το. <br />Μην τη σπας στον κόσμο με το να τους κάνεις να νιώθουν ένοχοι επειδή ένας λεπρός στη Μποτσουάνα, που δεν έχει δόντια και είναι δεμένος σε έναν πεθαμένο ελέφαντα εδώ και 27 χρόνια, έχει σαν μόνη του λύτρωση τα 5 σεντς που θα λάβει αν εσύ στείλεις αυτό το e-mail! <br /><br />Α, παρεμπιπτόντως, προς όλους εσάς τους χαζούς εκεί έξω: ΚΑΜΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΕΙ ΤΑ E-MAIL ΠΟΥ ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΤΗΣ. ΟΧΙ, ΟΥΤΕ Η MICROSOFT!! Τώρα, στείλε αυτό το e-mail σε όλους τους γνωστούς σου. Διαφορετικά, αύριο το πρωί το βρακί σου θα έχει γίνει σαρκοφάγο και θα φάει τα γεννητικά σου όργανα!! <br /><br />Με αγάπη, <br />Ένας Συστηματάς..."mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-52477090507271261402007-09-22T23:59:00.000+02:002007-09-23T00:02:58.832+02:00Με προκαλεσαν...ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ<br /><br />Αρετή που έχει υμνηθεί ανά τους αιώνες. Τι σημαίνει αυτογνωσία, αλλά κυρίως τι εννοεί ο λέγων ή αλλιώς ο ερωτών όταν ερωτά, «έχεις αυτογνωσία?». Η ερώτηση τίθεται ως να σε ρωτούσε κάποιος «έχεις πορτοκάλια?». Και έστω ότι η απάντηση είναι ναι. Και βέβαια, αμέσως μετά ο ερωτών ερωτά «Και πόση αυτογνωσία έχεις?». Και εσύ δόλιε που θα απαντήσεις τι να πεις? <br />Είναι προφανές ότι την αυτογνωσία σου δεν θα τη μετρήσεις σε κιλά ούτε σε λίτρα. Θα τη μετρήσεις με τις πνευματικές εκείνες διεργασίες που σου δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίζεις τον εαυτό. Τον εαυτό σε αντικειμενικούς όρους, δηλαδή τον εαυτό μόνο του, αλλά και τον εαυτό σε υποκειμενικούς όρους, δηλαδή σε σχέση με το όλον που τον περιβάλλει. Δηλαδή κατέχω κάποια ψήγματα αυτογνωσίας όταν μπορώ αυθόρμητα και χωρίς δεύτερη σκέψη να κατανοήσω όχι μόνο τις πράξεις, τις σκέψεις και τη συμπεριφορά μου, αλλά τις γενεσιουργές αιτίες αυτών. Τι είναι δηλαδή αυτό που με κάνει να συμπεριφέρομαι με τον τάδε ή το δίνα τρόπο. Κατέχω δηλαδή την αντικειμενική αυτογνωσία: «Εγώ γνωρίζω το εγώ μου». Και όταν κατανοώ αυτές τις αιτίες, οι οποίες τις περισσότερες φορές βασίζονται και εκπορεύονται του ψυχισμού μου έχω τη δυνατότητα να καταλάβω τον εαυτό μου σε σχέση με τις πράξεις, τις σκέψεις και τη συμπεριφορά των άλλων: «Εγώ, γνωρίζω τον εαυτό μου σε σχέση με τον εαυτό σου». Δηλαδή και λέμε κάτι το απλό: Κατανοώντας τον εαυτό μου αντικειμενικά, και σε δεύτερο πλάνο κατανοώντας τον εαυτό μου υποκειμενικά έχω τη δυνατότητα να κατανοώ τις πνευματικές διεργασίες που τον κάνουν να είναι αυτό που είναι μόνος του στο βουνό, ως ερημίτης, αλλά και αυτό που τον κάνει να είναι αυτό που είναι μέσα στο εκάστοτε κοινωνικό σύστημα. Έχω δηλαδή καταφέρει ένα πολύ σημαντικό πράγμα: να μπορώ να αντιλαμβάνομαι τις διαδικασίες ως διαδικασίες που καθορίζουν το εγώ μου και το εγώ σου και το εγώ του. Και αυτές οι διαδικασίες δεν αλλάζουν στους ανθρώπους. Οι διαδικασίες είναι ίδιες. Αυτό που αλλάζει είναι ο ψυχισμός που τις καθορίζει. <br />Μην ψάχνεις μακριά. Και κυρίως μην ψάχνεσαι άσκοπα με ψευτοδιλήμματα. Δεν σκέφτεσαι την αυτογνωσία, αυτήν ή την έχεις ή δεν την έχεις. Σήμερα. Γιατί αύριο μπορεί και να μην την έχεις. Η διαδικασία είναι αέναη. Δεν σταματά, εξελίσσεται γιατί εξελίσσεσαι και εσύ, το αντικειμενικό εγώ σου αλλά και περιβάλλουσες συνθήκες. Δηλαδή τα εγώ των άλλων. Κάθε στιγμή η διαδικασία αναγεννάται γιατί αναγενόνται τα συναισθήματα που τη δημιουργούν. Τη σημαίνει λοιπόν αυτογνωσία είναι η σημαντική ερώτηση και όχι αν την έχεις. Γιατί σήμερα την έχεις και αύριο δεν την έχεις. Αυτογνωσία είναι η κατανόηση των συναισθημάτων σου και των πηγών των συναισθημάτων σου. Αν μένεις κοντά τους είναι πιθανό να την έχεις σήμερα αλλά και να συνεχίσεις να τη βρίσκεις κάθε στιγμή. Μάθε τι σημαίνει, μήπως και δώσεις σημασία στην συναισθηματική νοημοσύνη. Τότε θα έχεις μάθει και τι είναι, και αν την έχεις, αλλά κυρίως θα έχεις καταρρίψει την υπόθεση ότι σίγουρα θα την έχεις. Απέρριψε τη σιγουριά της λογικής και αφέσου στη ρευστότητα των συναισθημάτων. Όταν καταλάβεις τους νόμους (διαδικασία) και τη δυναμική αυτής της ρευστότητας θα είσαι πολύ κοντά στην αυτογνωσία. Συναισθηματικά ανώριμε ερωτώντα!mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-7283205382744184862007-09-13T13:24:00.001+02:002008-12-09T05:44:57.913+02:00Οι ρεφορμιστές ξαναχτυπούν<span style="font-family:courier new;">Την παρακάτω εικόνα έλαβα από μέλος του διασπαστικού και ρεφορμιστικού χώρου του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Να μην πώ "κατάπτυστο" γιατί θα γίνω γραφικός. Θα πώ όμως "προδοτικό". Έτσι για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί με ποιες μεθοδεύσεις διασπάται το κίνημα και οι λαϊκές διεκδικήσεις!!!!</span><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQKZ6tcFZa_kmLsO-ye0UCUTq5iE5saWiS0H6QoWXaUtHuwcqeXjThVyg6_5QgevqM2LCOlv792U3TTuog9DoSy3SUz_1DMrn3sVN2-kn9xYf0FkRXiCMdpdHq07wT6jnoEz502w/s1600-h/kke.bmp"><span style="font-family:courier new;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5109648715451553458" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQKZ6tcFZa_kmLsO-ye0UCUTq5iE5saWiS0H6QoWXaUtHuwcqeXjThVyg6_5QgevqM2LCOlv792U3TTuog9DoSy3SUz_1DMrn3sVN2-kn9xYf0FkRXiCMdpdHq07wT6jnoEz502w/s320/kke.bmp" border="0" /></span></a><br /><span style="font-family:courier new;">υ.γ γαμάτος ο pluto μέσα στην χαρά και τη χαριτωμενιά. Ενώ το ΚΚΕ... Μην μπαίνω σε αναλύσεις του brand του γιατί δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Καλή ψήφο...<br /></span><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><span style="font-family:courier new;"><br /></span><br /><span style="font-family:courier new;"></span>mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-82417304130271465322007-09-04T09:18:00.000+02:002008-12-09T05:44:58.075+02:00περί διακοπών και άλλων δαιμονίων<div><span style="font-family:courier new;">υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν τον καλύτερο εαυτό σου. </span><br /><span style="font-family:courier new;">δεν κάνουν κάτι εσκεμμένο. </span><br /><span style="font-family:courier new;">έτσι είναι οι ίδιοι.</span><br /><span style="font-family:courier new;">"έχουν το αξιαγάπητο", μου είπε κάποιος.</span><br /><span style="font-family:courier new;">δεν είναι αυτό τελικά.</span><br /><span style="font-family:courier new;">αυτοί οι άνθρωποι χαίρονται να ζούν.</span><br /><span style="font-family:courier new;">και λυπούνται με τα συμβάντα που πρέπει να λυπηθούν.</span><br /><span style="font-family:courier new;">αντιμετωπίζουν όμως τη ζωή ως ένα ευχάριστο πράγμα.</span><br /><span style="font-family:courier new;">ως ένα ευχάριστο ταξίδι.</span><br /><span style="font-family:courier new;">ως μια ευχάριστη διαδικασία.</span><br /><span style="font-family:courier new;">η ίδια η ζωή με όλα αυτά που περικλείει είναι χαρά.</span><br /><span style="font-family:courier new;"><br /></span><span style="font-family:courier new;">και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι άνθρωποι που δεν θέλω να σκέφτομαι τί σου βγάζουν! </span><br /><span style="font-family:courier new;">είναι μίζεροι άνθρωποι. </span><br /><span style="font-family:courier new;">όχι κακοί, μίζεροι.</span><br /><span style="font-family:courier new;">κυρίως με τη δική τους ζωή.</span><br /><span style="font-family:courier new;">και αν είναι έτσι με τη δική τους ζωή, πώς θα είναι με των άλλων;</span><br /><span style="font-family:courier new;"><br /></span><span style="font-family:courier new;">ευτυχώς αυτό το καλοκαίρι έζησα τις διακοπές των ονείρων μου με ανθρώπους της πρώτης κατηγορίας. </span><br /><span style="font-family:courier new;">δύο συγκεκριμένα. </span><br /><span style="font-family:courier new;">και για αυτό θέλω να κάτι να τους αφιερώσω. </span><br /><span style="font-family:courier new;">δεν ξέρω ακριβώς τί.</span><br /><span style="font-family:courier new;">ας πούμε την αγαπημένη μας παραλία στην Πάτμο.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkE1sfyVGVrVLBpQQB0xmTpu8czMGORJRC6yxF-OT85aAfVJga7ky0-J84ft0PhKMRDsN7y56o0NrxTpD7PndV0aNOj3w0h_RenihNAhJQuhoMeTarxa7cRdQn33eA55jlK6BYKQ/s1600-h/1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5106249129258523602" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkE1sfyVGVrVLBpQQB0xmTpu8czMGORJRC6yxF-OT85aAfVJga7ky0-J84ft0PhKMRDsN7y56o0NrxTpD7PndV0aNOj3w0h_RenihNAhJQuhoMeTarxa7cRdQn33eA55jlK6BYKQ/s320/1.jpg" border="0" /></a></span><br /><span style="font-family:courier new;">όταν σκεφτώ κάτι που θα αρμόζει περισσότερο θα σας ειδοποιήσω.</span><br /><span style="font-family:courier new;">χαρούμενο σεπτέμβρη παίδες.</span><br /><span style="font-family:courier new;">έχει και ωραίες συναυλίες.</span><br /><span style="font-family:courier new;">άσε που μπορεί να βρέξει και λιγάκι.</span><br /><span style="font-family:courier new;">έτσι για αλλαγή. </span></div>mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-46876657330599015732007-07-28T19:49:00.000+02:002007-07-28T19:57:18.803+02:00Διακοπεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεές<span style="font-family:courier new;">Φεύγω γειά σου, γειά σου...</span><br /><span style="font-family:courier new;">Αναφωνώ και τραγουδώ με τρέλα.</span><br /><span style="font-family:courier new;">Φεύγω επιτέλους. Φεύγω από την Αθήνα. Φεύγω από δουλειές που με ταλαιπωρούν χρόνια τώρα. Φεύγω ελπίζω και από τα τετριμμένα και τα καλοδουλεμένα. Δεν γίνομαι αντιληπτός? </span><br /><span style="font-family:courier new;">Αυτές οι διακοπές είναι ορόσημο. Για πολλά.</span><br /><span style="font-family:courier new;">Αυτά που τα σκέφτομαι και τα έχω παρασκεφτεί. Τώρα πρέπει να πράξω!!!</span><br /><span style="font-family:courier new;">Σας φιλώ και εύχομαι σε όλους ξεκούραση! Είμαι πολύ εγωιστής για να μην νομίζω ότι σας λείπει ότι λείπει και σε μένα!!!!</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Π.</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Υ.Γ1 Η φωτογραφία που προκάλεσε τόσα σχόλια κατέβηκε. Γιατί την βαρέθηκα (en vain είδες?)!!! </span><br /><span style="font-family:courier new;">Υ.Γ2 Ξέχασα να πώ ότι γυρίζω στις 27/8. Μέχρι τότε ελπίζω να βρώ καμιά σύνδεση στο internet γιατί πολύ θα μου έχετε λείψει και το ξέρω ήδη!!!!</span>mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-74276538173344969662007-07-24T09:28:00.000+02:002008-12-09T05:44:58.413+02:00Sex and other mysteries...<span style="font-family: courier new;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrfxOo3x6TlnmLRwC7umWtTsmnfEcHzKXj7pzDzlLrNPacajvO7flPLqMrAPr_l_HTgdu29a4FIgN_shpHDf74HuzMfKCWelvC4NX-N5iFiJSQjs27KuT1nHE61vu5FsJWTK7EOA/s1600-h/La_libert%C3%A9_guidant_le_peuple.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrfxOo3x6TlnmLRwC7umWtTsmnfEcHzKXj7pzDzlLrNPacajvO7flPLqMrAPr_l_HTgdu29a4FIgN_shpHDf74HuzMfKCWelvC4NX-N5iFiJSQjs27KuT1nHE61vu5FsJWTK7EOA/s200/La_libert%C3%A9_guidant_le_peuple.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5090663203726469090" border="0" /></a></span> <p style="font-family: courier new;" class="MsoNormal"><span style="">Είχε δίκιο ο Γέρο Εζ. Δίκιο όμως έχει και ο Bukowski (βλ. Υ.Γ1). Το ζήτημα είναι να μπορείς να ελίσσεσαι μεταξύ των δύο απόψεων και να είσαι ευτυχής.<br />Ανακαλύπτω (όπως λέει και το κροτκάκι, είναι το θεματάκι μου) ότι δεν έχω ζήσει την σεξουαλική μου επανάσ</span><span style="">ταση. Και προτίθεμαι να βγω στους δρόμους να βροντοφωνάξω το δίκαιο αίτημά μου! Γιατί έχω παρα-ασχοληθεί (με σχετική μονάχα επιτυχία) με το θέμα "δουλειά" και επαγγελματική αποκατάσταση". Καιρός να ασχοληθώ λιγάκι περισσότερο και με άλλα ζητήματα που αφορούν κυρίως στην ψυχική μου υγεία.<br /><br />Τώρα αν προσπαθήσω να προκαταλάβω τις </span><span style="">αντιδράσεις του κοινού στα λεγόμενα, θα τις κατατάξω σε δύο κατηγορίες:<br />α. αυτοί που με ξέρουν θα μειδιάσουν και θα μου πουν ότι είμαι ένα ζώο και μισό και ότι μια χαρά την έχω ζήσει την σεξουαλική μου επανάσταση και να μην βλέπω το ποτήρι μισο-άδειο. Και θα έχουν δίκιο (εν μέρη). Γιατί κάποια πράγματα δεν τα ξέρουν.<br />β. αυτοί που δεν με ξέρουν μάλλον θα αναρωτηθούν τι έκανα μέχρι τα 31 μου. Λυπάμαι δεν μπορώ να σας πω. Θέλω δηλαδή, αλλά δεν μπορώ. Γιατί είμαι μεγάλη σφίγγα (όπως θα σας έλεγαν οι ανήκοντες στην άνωθεν κατηγορία!!!)<br />Προτίθεμαι όμως να γίνω μεγάλο <b>τσουλί </b>και δη να ξεκινήσω αυτή την τιτάνια προσπάθεια <b>αμέσως</b>. Και θα δώσω και ένα παράδειγμα (όχι ιδιαίτερα σημαντικ</span><span style="">ό θα έλεγα. Το πιο σημαντικό παράδειγμα θα δοθεί στις προγραμματικές δηλώσεις της πρώτης ελεύθερης διακυβέρνησης του Εαυτού μετά το πέρας της επανάστασης!) γιατί κρίνω εξ' ιδίων και εγώ μόνο έτσι καταλαβαίνω:<br />Τον τελευταίο καιρό βλέπω μια κοπέλα την Σ. Δεν έχει γίνει τίποτα ακόμη . Ψήνεται το πράγμα (μάλλον το κάψαμε). Πήγαμε στο θέατρο και εκεί συναντήσαμε μια φίλη της, καθώς και μια φίλη της φίλης της. Το ίδιο βράδυ πήγαμε όλοι για ποτό (μαζί με άλλους φίλους και των δύο που βρήκαμε τυχαία στο θέατρο) και το γκομενάκι (η Σ.) μας γύρισε κώλο και άρχισε να μιλάει με τους φίλους. Το ίδιο κάναμε και εμείς φυσικά (γιατί ο εγωισμός δεν μας λείπει). Κ να </span><span style="">σου ο πειρασμός. Η φίλη της φίλης, η Ε. αρχίζει να μας την πέφτει. Απροκάλυπτα αλλά ευγενικά (το πουτανί). Και να βρίσκει χίλιους τρόπους να μας δώσει το τηλέφωνό της. Και φυσικά το πήραμε το τηλέφωνο και φυσικά θέλουμε να την δούμε γιατί είναι και "<i>καλή κοπέλα</i>"! Έχουμε (είχαμε για να είμαι και ακριβής) και ενοχές όμως. Τώρα δεν έχουμε. Καμία. Και σήμερα θα κανονίσουμε να την δούμε από κοντά. Ελπίζω από πολύ κοντά. </span><span style="font-size:100%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGZ-XQek_y_2FgffbEO17mHYLfrbdZyvfWDSQFKqZX3PnOnNqIDyCZE0qgTTc8C20U02T2Zj7N8dZ7rbM44PF2eqOLmSFRwXrq5fgZe8ozJzSxWEFTHobgpqnPSD5a4I7VsbCN2g/s1600-h/l1.jpg"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGZ-XQek_y_2FgffbEO17mHYLfrbdZyvfWDSQFKqZX3PnOnNqIDyCZE0qgTTc8C20U02T2Zj7N8dZ7rbM44PF2eqOLmSFRwXrq5fgZe8ozJzSxWEFTHobgpqnPSD5a4I7VsbCN2g/s200/l1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5090669508738459666" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8U5dZmJi5zkf2ti3q9z3w1jWafHJk4usjsETiS-csa5jITav_2KUnYE-1Om8XMzBdi0fGRtdLfYIfs7lXelC9_PzZeAfZu5GSSuF5KnXpOXQejNTnlHF8nnZrNTcXhD2HSm685Q/s1600-h/l1.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><span style=""><!--[if gte vml 1]><v:shapetype id="_x0000_t75" coordsize="21600,21600" spt="75" preferrelative="t" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" filled="f" stroked="f"> <v:stroke joinstyle="miter"> <v:formulas> <v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"> <v:f eqn="sum @0 1 0"> <v:f eqn="sum 0 0 @1"> <v:f eqn="prod @2 1 2"> <v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"> <v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"> <v:f eqn="sum @0 0 1"> <v:f eqn="prod @6 1 2"> <v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"> <v:f eqn="sum @8 21600 0"> <v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"> <v:f eqn="sum @10 21600 0"> </v:formulas> <v:path extrusionok="f" gradientshapeok="t" connecttype="rect"> <o:lock ext="edit" aspectratio="t"> </v:shapetype><v:shape id="BLOGGER_PHOTO_ID_5090666510851287042" spid="_x0000_i1025" type="#_x0000_t75" alt="" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8U5dZmJi5zkf2ti3q9z3w1jWafHJk4usjsETiS-csa5jITav_2KUnYE-1Om8XMzBdi0fGRtdLfYIfs7lXelC9_PzZeAfZu5GSSuF5KnXpOXQejNTnlHF8nnZrNTcXhD2HSm685Q/s1600-h/l1.jpg" style="'width:150pt;height:103.5pt'" button="t"> <v:imagedata src="file:///C:\DOCUME~1\6E4C~1\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_image001.jpg" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8U5dZmJi5zkf2ti3q9z3w1jWafHJk4usjsETiS-csa5jITav_2KUnYE-1Om8XMzBdi0fGRtdLfYIfs7lXelC9_PzZeAfZu5GSSuF5KnXpOXQejNTnlHF8nnZrNTcXhD2HSm685Q/s200/l1.jpg"> </v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><!--[endif]--></span></a></span><span style=""><br /></span><span style="font-size:100%;"><br /></span></p><p style="font-family: courier new;" class="MsoNormal"><span style="">Θα σας ενημερώσω.<br /><br /></span><span style=";font-size:85%;" >Υ.Γ 1 ...ο γερό Εζ έλεγε "κάνε τη δουλειά σου" αλλά γαμούσε κι αυτός. εγώ θαρρώ ότι μπορώ πάντα να δουλεύω αλλά δε μπορώ πάντα να γαμάω, κι έτσι επικεντρώνομαι στο γαμήσι και αφήνω τη δουλειά να βγαίνει όποτε μπορεί... Charles Bukowski ("Προβλήματα με τη γαμωδουλειά).<br /><br />Υ.Γ 2 Προσεχώς το blog μετατρέπεται σε αυστηρώς ακατάλληλο για ανηλίκους.</span></p> <span style="font-family: courier new;font-family:courier new;font-size:100%;" ><br /></span>mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com35tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-9528644817675638702007-07-10T14:09:00.000+02:002008-12-09T05:44:58.593+02:00Her name would be "strawberry"<a style="font-family: courier new;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJNQdFBCWiSjhJP1qPMFeNmK3tPU_l5TJMU_2m-sUHH2nqP-Pb3-rmbZkecDamv_cAj3eWYkamHWInNbhrZSef31P440qQWACj5RfHMAFA2SSKdeSfJdhMWQXqMbWT-Yf4RJiEuQ/s1600-h/40965204.Strawberry.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 410px; height: 274px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJNQdFBCWiSjhJP1qPMFeNmK3tPU_l5TJMU_2m-sUHH2nqP-Pb3-rmbZkecDamv_cAj3eWYkamHWInNbhrZSef31P440qQWACj5RfHMAFA2SSKdeSfJdhMWQXqMbWT-Yf4RJiEuQ/s400/40965204.Strawberry.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5085547664832000146" border="0" /></a> <p class="MsoNormal"><b style=""><span style="font-family: "Courier New"; color: rgb(186, 32, 65);">Τη γνώρισα ως μικρό και ανώριμο <i>παπί </i>στα δεκαπέντε της. Ήταν πολύ χαριτωμένη. Αλλά δεν τολμούσες να της το πείς. Ήταν λίγο παχουλούλα με πολύ πολύ ωραία μάγουλα και μεγάλα χοντρά γυαλιά. Πατομπούκαλα τα έλεγα εγώ τότε. Είχε διάφορα παρατσούκλια "γεράκι", "παπί" και άλλα που δεν θυμάμαι πια. Α, θυμήθηκα ένα "κρεμμύδι". Ξέρει αυτή γιατί!</span><span style="color: rgb(186, 32, 65);"><o:p></o:p></span></b></p> <span style="font-family: courier new;"></span><p style="font-family: courier new;" class="MsoNormal"><b style=""><span style="color: rgb(186, 32, 65);"> Ξέρεις το σχολείο σε δένει, όπως και το πανεπιστήμιο, όπως και ο στρατός (αυτό το ανακάλυψα τελευταία). Κ σε δένει γιατί αφιερώνεις χρόνο στους ανθρώπους. Έχεις χρόνο για να αφιερώσεις. Μετά μεγαλώνεις και για κάποιο περίεργο λόγο ο χρόνος όλο και μικραίνει. Δηλαδή ο χρόνος και εσύ ακολουθείτε αντιστρόφως ανάλογη πορεία!</span></b></p><p style="font-family: courier new;" class="MsoNormal"><b style=""><span style="color: rgb(186, 32, 65);">Μετά το σχολείο πήγε κ στο πανεπιστήμιο. Κ μορφώθηκε και καλλιεργήθηκε με τρόπο πολλαπλό. Και κοινωνικά, και επαγγελματικά και πολιτικά. Και μετά ξεκίνησε να δουλεύει. Και μάλλον απογοητεύτηκε. Και είπε να ξανασπουδάσει. Και τότε την έχασα από κοντά μου.<br /></span></b></p><p style="font-family: courier new;" class="MsoNormal"><b style=""><span style="color: rgb(186, 32, 65);"> Με το που άνοιξε φτερά πέταξε. Και το πιο ωραίο είναι ότι εγώ το ήξερα ότι μπορούσε να πετάξει. Κ μάλιστα πολύ μακριά. Η ίδια νομίζω το ανακάλυψε στην πορεία και το ανακαλύπτει ακόμη.<br />Και έχτισε προσωπικότητα, και δρόμους επαγγελματικούς και συναισθήματα έζησε à fond που λένε και οι Γάλλοι. Και έγινε ένας ακόμη πιο γοητευτικός άνθρωπος. Και δυναμικός έγινε.<br />Τώρα θα μου πείς γιατί την περιγράφω; Ε, την περιγράφω για να τη δω και εγώ λίγο καλύτερα, πιο καθαρά. Γιατί τον τελευταίο καιρό της έχω θυμώσει λίγο. Χωρίς λόγο και με λόγο. Δηλαδή με κανένα λόγο. Νιώθω πως δεν είμαι πια προτεραιότητα στην "ελληνική" ζωή της. Κ αυτό με κάνει και ζηλεύω, αλλά επειδή είμαι ενήλικας και ξέρω ότι δεν έχω λόγο να ζηλεύω, θυμώνω. Και θυμώνω μάλλον με τον εαυτό μου που ζηλεύει χωρίς λόγο και δεν μπορεί να το πεί. Και δεν ξέρει τι να κάνει κι αυτός.<br />Θέλω όμως να ξέρει, αν και δεν θα της κάνω το χατήρι φέτος το καλοκαίρι να την επισκεφτώ, ότι την αγαπάω πάρα πολύ. Και τη σκέφτομαι ακόμη περισσότερο. Και μου λείπει. Δεν ξέρω πόσο μου λείπει.<br />Κ έχω μονάχα ένα πράγμα να της πω. Όλα τα κέρδισε μέχρι σήμερα με το σπαθί της και έρχονται ακόμη περισσότερα για να κερδίσει. Και θα τα κερδίσει με το σπαθί της. Αλλά, όταν και άμα μπορέσει, να χαλαρώσει λίγο και <span style="font-style: italic;">να αφήσει κάτω τη σπάθα των επιχειρημάτων της λογικής και να πιάσει το μεγάλο καρβέλι των συναισθημάτων</span>. Και να το κόψει το καρβέλι με το χέρι και να το μοιράσει στον κόσμο της. Και θα δεί ένα θαύμα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια της. Το καρβέλι δεν τελειώνει. Παρά όλο μεγαλώνει.<br />Και το ξέρει νομίζω κι αυτό. Απλά εγώ θέλω να της πώ να το βάλει στόχο. Γιατί αν το βάλει; Φυλάξου κόσμε της. Θα πήξεις στο ψωμί!!!!</span></b></p><p style="font-family: courier new;" class="MsoNormal"><b style=""><span style="color: rgb(186, 32, 65);">Υ.Γ. κ' αν ήταν φρούτο θα ήταν φράουλα...ή κάτι κόκκινο τέλος πάντων και γλυκό. Μην πω ντομάτα και παρεξηγηθώ...</span></b><br /><b style=""><span style="color: rgb(186, 32, 65);"><o:p></o:p></span></b></p>mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com45tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-43123666094885660202007-07-05T10:46:00.000+02:002007-07-05T10:57:22.005+02:00Δικαιολογίες (postmodernism)<p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="font-family: courier new;">Έχω χρησιμοποιήσει κάθε δυνατή και πιθανή δικαιολογία για να λείψω από τη δουλειά. Από γαστρεντερίτιδα, πεθαμένους και βαριά άρρωστους συγγενείς μέχρι συναισθηματικά προβλήματα, άτυχα και άστοχα ραντεβού καθώς και σκηνοθετημένα τηλεφωνήματα! Έχω επίσης χρησιμοποιήσει και την ειλικρίνεια της βαρεμάρας, της υπνηλίας. Φυσικά από τον σχεδιασμό δεν έχει λείψει και ο ωμός εκβιασμός.</span><br /><span style="font-family: courier new;"> Σήμερα όμως έμαθα ότι έχουμε προχωρήσει και περάσει σε ένα μεταμοντέρνο κόσμο όπου οι δικαιολογίες είναι τόσο ψεύτικες που σε κολλάνε στον τοίχο. Δε ξέρεις τι να πείς. Δε μπορείς να απαντήσεις. Σε κρατάει δέσμιο «το διφορούμενο», και φυσικά στα πλαίσια της αστικής (για να μην πώ μικροαστικής μας παιδείας ) «το κοινωνικά αποδεκτό».</span><br /><span style="font-family: courier new;"> Αύριο λοιπόν το μεσημέρι (γιατί τέτοια ώρα θα φτάσω στη δουλειά μου) και όταν με ρωτήσουν για την αργοπορία μου θα απαντήσω:</span><br /><span style="font-family: courier new;"> "Έπρεπε να ταΐσω το πουλί"!!!!!</span><br /><!--[endif]--></p>mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-21593734957255689212007-06-28T14:37:00.000+02:002007-06-28T14:56:15.359+02:00ομιλείτε ελληνικά (;)<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Στα πέριξ του ιστορικού κέντρου υπάρχουν πολλά πολλά γραφεία. </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Σε πολλά από αυτά εργάζονται πυρετωδώς άνθρωποι για την ανάπτυξη αυτού του τόπου. <span style="font-style: italic;">Για τη μακροημέρευση και την ευημερία της χώρας και του έθνους</span>.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Στo ίδιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος όμως υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που έχουν ταχθεί στην παραγωγή και αναπαραγωγή του «γέλωτα». </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Κάτι τέτοια ρεμάλια είμαστε και εμείς. </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Με πλείστες όσες σπουδές αλλά κυρίως με μια ακατάληπτη δυνατότητα να μετατρέπουμε το οτιδήποτε σε «γέλιο», σε «κέφι» αστείρευτο. Κοινώς σε «τσίρκο».</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Εμείς είμαστε Σύμβουλοι Επιχειρήσεων. </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Και αν δεν ξέρετε γιατί πράγμα σας μιλάω μπορείτε να επισκεφτείτε την εξής ιστοσελίδα και να καταλάβετε πλήρως (<a href="http://anekdota.dyndns.org/jotd21/0564.html">http://anekdota.dyndns.org/jotd21/0564.html</a>). </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Στην επιχείρησή μας κατοικοεδρεύουν διάφορα φρούτα. </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Κάποια ώριμα και κάποια άγουρα! </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Τα καλύτερα όμως είναι αραδιασμένα στον πάγκο της Γραμματειακής Υποστήριξης. </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">3 τα «φρούτα»: </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Α. Το ραπάνι ή αλλιώς το καυλοράπανο (Κ), </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Β. Το ξερό δαμάσκηνο, το μόνο που σε κάνει είναι να θες να χέσεις (Ν),<br /></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Γ. Το Σύκο, χαζό και πλαδαρό (Ε). </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Και το καλύτερο απ’όλα; Τα φρούτα ομιλούν άπταιστα την ελληνική. Σε αυτό ακριβώς το σημείο θα εμμείνω για να αναδείξω με παραδείγματα την καταπληκτική δουλειά του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος!</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><u>Α. Το ραπάνι ή αλλιώς το καυλοράπανο ή (Κ)<o:p></o:p></u></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">1<sup>η</sup> μέρα στη δουλειά (27 Ιανουαρίου 2003)....</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Ερώτηση Καυλοραπανίου (Κ) και απάντηση εμού του ιδίου (Π)</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;font-family:courier new;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size:100%;"><span style="">-<span style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; font-size-adjust: none; font-stretch: normal;font-size:7;" > </span></span>Πώς έρχεσαι στην εταιρία? (Κ)</span><!--[endif]--></p> <p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;font-family:courier new;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size:100%;"><span style="">-<span style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; font-size-adjust: none; font-stretch: normal;font-size:7;" > </span></span>Με το τρένο. (Π)</span><!--[endif]--></p> <p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;font-family:courier new;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size:100%;"><span style="">-<span style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; font-size-adjust: none; font-stretch: normal;font-size:7;" > </span></span>Και βρίσκεις να κάτσεις. (Κ)</span><!--[endif]--></p> <p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;font-family:courier new;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size:100%;"><span style="">-<span style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; font-size-adjust: none; font-stretch: normal;font-size:7;" > </span></span>Ναι αμέ, εσύ; (Π)</span><!--[endif]--></p> <p class="MsoNormal" style="margin-left: 18pt; text-align: justify;font-family:courier new;"><!--[if !supportLists]--><!--[endif]--><span style="font-size:100%;"><span style="">-<span style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; font-size-adjust: none; font-stretch: normal;font-size:7;" > </span></span>Α, εγώ δεν κάθομαι ποτέ. Ποτέ δε ξέρεις ποιος είχε κάτσει πριν. Κανένας Αλβανός κανένα ΑΦΡΙΓΚΑΝΟΣ. (Κ)</span></p><p class="MsoNormal" style="margin-left: 18pt; text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Σντούπ, σιγή από τον (Π). Νόμιζα πως δεν άκουσα καλά. Αλλά ματαίως. Ματαίως.</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-left: 18pt; text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">2<sup>η</sup> μέρα στη δουλειά (28<span style=""> </span>Ιανουαρίου 2003)....</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Καυλοράπανο εισέρχεται στο γραφείο μου και μου λέει:</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">«Αυτός ο χώρος ΑΙΣΘΗΣΙΑΚΑ δε μου αρέσει καθόλου».</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Σντούπ, σιγή από τον (Π). Νόμιζα πως δεν άκουσα καλά. Αλλά ματαίως. Ματαίως.</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-left: 18pt; text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Δεν είχαμε όμως τελειώσει. Η συνέχεια ήταν που μας άφησε όλους άλαλους...</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">23 Φεβρουαρίου 2003: Τσικνοπέμπτη</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Το γραφείο τσινίζει και έχουμε όλοι καθήσει γύρω γύρω από ένα μικρό γραφειακι στην άκρη του οποίου βρίσκονται τα φαγητά. Σουβλάκια, πίττες και λοιπά εδέσματα. Και ερωτά το Καυλοράπανο:</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">«Μπορώ να διευσδύσω;»</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Σντούπ, σιγή από τον (Π). Νόμιζα πως δεν άκουσα καλά. Αλλά ματαίως. Ματαίως.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Ταυτόχρονα μοιράζονται συνωμοτικές ματιές με συναδέλφους στους οποίους δεν έχω (ακόμη) εκθέσει τα προηγούμενα περιστατικά. </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p>Ήταν η αρχή του τέλους. Ακολούθησε καταιγισμός...</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">09/1/2004</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Κ) «Θα του τα πω ΕΥΘΕΩΣ και ΘΡΑΣΩΣ»</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">4/2/2004</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Κ) «Θα πιάσει τον άντρα μου ΤΑΡΤΑΡΑΙΟΣ πυρετός». Εμένα πάντως με έπιασε ήδη...</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">26/4/2004</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Κ) «Δεν το ακούει το τηλέφωνο (η Ν). ΑΜΝΗΣΙΑ έχει;»</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">28/4/2004</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Κ) «Πάω λίγο στο ΛΕΒΗΔΟΣΤΑΣΙΟ και έρχομαι</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">05/07/2004</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Κ) «Έχω κάποιες ΑΝΕΛΛΙΠΗΣ υποχρεώσεις»</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">20/07/2004</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Κ) «Εσείς που έχετε πείρα βρίσκεστε σε ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ στάδιο»</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">18/8/2004</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Κ) «Ήταν μια καθαρίστρια στην προηγούμενη δουλειά μου, σωστός ΚΕΝΤΑΔΡΟΣ»</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">26/08/2004</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Κ) «Ποιο ΟΔΥΝΗΡΟ πλάσμα το έκανε αυτό;», αναφερόμενη σε αυτόν που έφαγε το γιαούρτι της. Κλάψ</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">27/08/04</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Κ) «Συνέβη το ΑΚΑΘΕΚΑΣΤΟ»</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">08/10/2004</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Κ) «ΠΡΟΣΒΑΛΘΗΚΑ»</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">07/07/2005</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Κ) «τους πήγαν ΑΙΜΟΦΛΕΓΟΥΣ». Σνίφ</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p><br />ΤΟ 2006 ΗΜΟΥΝ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΕΥΓΩ. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΘΑ ΒΑΛΩ ΤΑ ΚΛΑΜΜΑΤΑ!!!!</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><u>Β. Το ξερό δαμάσκηνο, το μόνο που σε κάνει είναι να θες να χέσεις! ή (Ν)<o:p></o:p></u></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">28/4/2004</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Ν) «τα γράμματα τα έστειλα σε όλους του ΑΠΟΔΕΚΤΟΥΣ»</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">8/2/2005</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Καλείται να τηλεφωνήσει στην Πορτογαλία σε φίλη εταιρία επονομαζόμενη <span style="" lang="EN-US">CPINAL</span><span lang="EN-US"> </span>και ακολούθως να περάσει τη γραμμή στην συνάδελφο Α. και έχει την εξής ερώτηση:</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Ν) «Α., ποιόν θα ζητήσω τον ΚΥΡΙΟ ή την ΚΥΡΙΑ <span style="" lang="EN-US">CPINAL</span>;»</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Α) Σντούπ, σιγή από την (Α). Νόμιζε πως δεν άκουσε καλά. Αλλά ματαίως. Ματαίως.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p>24/03/2005</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Ν) «Θα ΠΑΡΕΛΑΖΟΥΝ και τα παιδιά του Νίκου;»</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p><br /><u>Γ. Το Σύκο, χαζό και πλαδαρό ή (Ε)<o:p></o:p></u></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Μόλις μας ήρθε αλλά δεν άργησε να μας τα πει απ’ την καλή και την ανάποδη. </span></p> <span style="font-size:100%;"><br /></span> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">28/06/2007</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Μιλάει η (Ε) στο συνάδελφο (ΝΚ) και του λέει αναφερόμενη στο χαρακτήρα της:</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">(Ε) «Είμαι πολύ ΝΕΥΡΑΛΓΙΚΟ άτομο».</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p><br />Παραιτούμαι στις 27/7/2007.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;font-family:courier new;"><span style="font-size:100%;">Μήπως κάνω μαλακία;</span></p>mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-63596317318341419672007-06-25T15:23:00.000+02:002007-06-25T15:26:16.591+02:00Ακατάστατη σειρά πτωμάτων<span style="font-size:100%;"><span style="font-family: courier new;">Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό που διαβάζω τον τελευταίο καιρό!</span><br /><span style="font-family: courier new;">Πλοκή, ιστορία, διάλογοι και μια πόλη μαύρη και υγρή.</span><br /><span style="font-family: courier new;">Έχω πολύ μα πολύ ενθουσιαστεί και το χρωστάω στην Κρότ.</span><br /><span style="font-family: courier new;">Να πάτε να διαβάσετε. ΟΛΟΙ</span><br /><a href="http://serialkilling.blogspot.com/"><span style="font-family: courier new;">http://serialkilling.blogspot.com/</span></a></span>mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-68046014569513682502007-06-12T14:47:00.000+02:002008-12-09T05:44:58.762+02:00νιώθω τα γενέθλιά μου<a style="font-family: courier new;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjguLXbNTL9YjQyyFlGCLVM2uQy9W91r_phVizGQdKvZsdddXpSubh_9csetfL2mU6ie-kxS55-e8jJVwu3xC93_tkQb4V08x9lmB7_wwVqhG2TUsaB2amLZNK6ARUIrlArdydTag/s1600-h/IMG_0188.JPG"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjguLXbNTL9YjQyyFlGCLVM2uQy9W91r_phVizGQdKvZsdddXpSubh_9csetfL2mU6ie-kxS55-e8jJVwu3xC93_tkQb4V08x9lmB7_wwVqhG2TUsaB2amLZNK6ARUIrlArdydTag/s320/IMG_0188.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075163121396855170" border="0" /></a><br /><span style="font-family: courier new;">Καλησπέρα.</span><br /><span style="font-family: courier new;">Με λένε Παναγιώτη και είμαι 31 ετών.</span><br /><span style="font-family: courier new;">Δηλαδή 31 ετών και 7 ωρών και 48 λεπτών!</span><br /><span style="font-family: courier new;">Νιώθω λιγάκι μεγάλος αλλά και λιγάκι μικρός!</span><br /><span style="font-family: courier new;">Το πιο ωραίο όμως που νιώθω είναι ψύχραιμος: με τα χρόνια μου, με την καράφλα μου, με τα σιδεράκια μου, με την καινούργια μου δουλειά, με τις αγωνίες μου, με τα θέλω μου, με τη φιλοδοξία μου, με τις στρατηγικές μου, με τη ματαιοδοξία μου, με τον αμοραλισμό μου, με τις κατακτήσεις μου, με το παρελθόν μου και με το παρόν μου!</span><br /><span style="font-family: courier new;">Αδημονία νιώθω για το μέλλον μου. Το περιμένω να το πιάσω από τα κέρατα να του αλλάξω τον αδόξαστο!</span><br /><span style="font-family: courier new;">Νιώθω πράγματα και καταλαβαίνω τι νιώθω, με νιώθεις?</span><br /><span style="font-family: courier new;">Μεγάλη αλλαγή. Πολύ μεγάλη.</span><br /><span style="font-family: courier new;">Κ' τα περνάω υπέροχα, σα να ζω τη ζωή μου για πρώτη φορά! Δεν είναι αστείο?</span><br /><span style="font-family: courier new;">- "Σα να ζώ τη ζωή μου για πρώτη φορά". </span><br /><span style="font-family: courier new;">Κ' έχω πολλούς να ευχαριστήσω για αυτήν μου την κατάσταση.</span><br /><span style="font-family: courier new;">Και νομίζω πως θα είναι όλοι τους εκεί τη μέρα που θα σβήσω τα κεράκια!!!</span>mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com31tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-20680064079785411832007-06-01T11:31:00.000+02:002008-12-09T05:44:59.025+02:00Για την Αμαλία<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVYVQQM6yDuzeZQGyX9j3DZKODYSBOjAmwD29TF9Mysco5-LXO1v2_kPctAbHa1N84nv_0ufxBF7gQ19HWgNCuTK6EglfWvZ3KyVKb-A1CB3t9To4YNmRY7Utn09_k_ZgxRrIwGg/s1600-h/Amalia-banner.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVYVQQM6yDuzeZQGyX9j3DZKODYSBOjAmwD29TF9Mysco5-LXO1v2_kPctAbHa1N84nv_0ufxBF7gQ19HWgNCuTK6EglfWvZ3KyVKb-A1CB3t9To4YNmRY7Utn09_k_ZgxRrIwGg/s320/Amalia-banner.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5071026585449592354" border="0" /></a><br /><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt; font-family: courier new;"><b>«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»</b><br /><br /><i>(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)</i><br /><br /><b>«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»</b><br /><br /><i>(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)</i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; font-family: courier new;">Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις απανωτές επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο.</p> <p style="font-family: courier new;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; font-family: courier new;">Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.</p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt; font-family: courier new;"><br />Η Αμαλία, άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; font-family: courier new;">Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση <a href="http://fakellaki.blogspot.com/">http://fakellaki.blogspot.com</a>, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.</p> <p style="font-family: courier new;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; font-family: courier new;"><b>«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»</b></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt; font-family: courier new;"><br /><i>(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου)</i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; font-family: courier new;">Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:</p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt; font-family: courier new;"><br /><b>«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας» </b></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; font-family: courier new;">Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:</p> <ul style="font-family: courier new;" type="disc"><li class="MsoNormal" style=""><b>ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ<o:p></o:p></b></li></ul> <ul style="font-family: courier new;" type="disc"><li class="MsoNormal" style=""><b>ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ<o:p></o:p></b></li></ul> <ul style="font-family: courier new;" type="disc"><li class="MsoNormal" style=""><b>ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ<o:p></o:p></b></li></ul> <ul style="font-family: courier new;" type="disc"><li class="MsoNormal" style=""><b>ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.<o:p></o:p></b></li></ul> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; font-family: courier new;"><b>ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.</b></p> <ul style="font-family: courier new;" type="disc"><li class="MsoNormal" style=""><b>ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ</b></li></ul> <ul style="font-family: courier new;" type="disc"><li class="MsoNormal" style=""><b>ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ</b></li></ul> <ul style="font-family: courier new;" type="disc"><li class="MsoNormal" style=""><b>ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ</b></li></ul> <p style="font-family: courier new;" class="MsoNormal"><b>ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.</b></p>mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-24835552.post-19338564749926526102007-05-23T13:27:00.000+02:002007-05-23T13:45:00.345+02:00Άσμα ασμάτων<span style="font-family:courier new;">Μια φορά κι έναν καιρό κάποιοι Σύμβουλοι ήταν χαρούμενοι! Απέκτησαν νερό. Κι όχι όποιο κι όποιο νερό, νερό κρύο και γάργαρο προερχόμενο απ'τα βουνά της Λεβεντομάνας και Λεβεντογένας Κρήτης. Απέκτησαν Ζαρό. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση να φέρεις νερό στο Σύνταγμα. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση να φέρεις ψύκτη στο Σύνταγμα. Η συνήθεια του ζεστού τους είχε στιγματίσει. Αλλά εκείνη την ημέρα όλα ήταν υπέροχα!<br /><br /></span><span style="font-family:courier new;">Κύλησε ένας χαρούμενος χρόνος με κρύο νερό, μέρα και νύχτα, χειμώνα και καλοκαίρι. Ώσπου μια μέρα του Μαγιού, μέρα αποφράδα και κακή ο Ζαρός μας μίλησε. Άνοιξε το στοματάκι του και δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Μας είπε με περισσό </span><span style="font-style: italic;font-family:courier new;" >θράσος</span><span style="font-family:courier new;"> ότι δεν θα μας ξαναέφερνε νερό. Νερό, γιόκ. Δεν άντεχε άλλο η αθάνατη και αδάμαστη κρητική ψυχή δεν άντεξε τον αγενή κύριο που έβριζε το Ζαρό και το νερό του. Που κάθε φορά που ο Ζαρός μας έφερνε τις όμορφες, κρυστάλλινες μπουκάλες του αυτός τον έβριζε με λόγια ανύποτα. Τον πέταγε έξω. Ζητούσε να τον αναγγείλουν ως σε άλλη Μαρία Αντουανέτα. Ως εδώ μας είπε ο Ζαρός. Να πάτε αλλού. Μην ψάξετε μακρυά ο αγενής αυτός Κύριος δεν ήταν άλλος από τον Άρχοντά τους, τον Αφέντη τους, το Βασιλιά τους, την Κορώνα στο κεφάλι τους. Ήταν ο Γενικός τους Διευθυντής. Αυτός ο άνθρωπος αυτός, που έχει τα φρύδια τοξοτά, το μουστάκι τσιγκελωτό και την κλανιά έτοιμη. Αυτός!</span><br /><span style="font-family:courier new;">Και οι Σύμβουλοι έπεσαν σε θλίψη και κατήφεια. Τι να κάνουμε, τι να κάνουμε, τι να κάνουμε, έλεγαν με τρόμο ως άλλος Χορός αρχαίας τραγωδίας. Ο πόνος τους ήταν μεγάλος και το έριξαν στο τραγούδι. Συνέγραψαν και παρουσιάζουν το άσμα των ασμάτων. Μια αφιέρωση στο Ζαρό! Να είσαι πάντα καλά Ζαρέ. Να μας θυμάσαι. Εμείς δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ...</span><br /> <p style="font-family: courier new;" class="MsoNormal"><b style="">«Ο Τελευταίος Ζαρός»<o:p></o:p></b></p> <p style="font-family: courier new;" class="MsoNormal"><o:p></o:p>Στίχοι: Α, Α, Π<br />Μουσική: <a href="http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=index&sort=alpha&composer_id=251"><span style="text-decoration: none;color:#000000;" >Νίκος Καρβέλας</span></a><br />Πρώτη εκτέλεση: Α, Α, Π<br /><br />Κρύψε μια μπουκάλα στη γωνιά<br />κι άσε τον ιδρώτα στο κορμί να κυλά<br />σκέψου τότε πώπω φραπεδιές<br />είχαμε νερά και για μαχαιριές<br /><br />Γέμισε το λίγο πιο πολύ<br />Κι άσε τον κοσμάκη στη δίψα να πνιγεί<br />Πως τα φέρνει έτσι η <span style="" lang="EN-US">Bico</span>ζωή<br />δεν θα ξαναπιούμε πια μαζί<br /><br />Ρεφραιν:<br />Τον Ιούνη θα 'χουν όλα τελειώσει<br />πόσο γρήγορα τελειώνει ο Ζαρός<br />Ας το πίναμε αγκαλιά πριν τελειώσει<br />Το τελευταίο νερό<br />Το τελευταίο νερό (x2)<br /><br />Είναι αδύνατον να το σκεφτώ<br />πως ζεστό για πάντα πρέπει να σε πιω<br />Ας μην τέλειωνες ποτέ Ζαρέ<br />ας πληρώναν κάτι μην ήσουν βερεσέ <!--[if !supportLineBreakNewLine]--> <!--[endif]--></p> <p style="font-family: courier new;" class="MsoNormal">Μη με κάνεις άλλο να διψώ<br />Θεε μου, πως θ' αντέξω το φραπέ ζεστό<br />βάλε μου παγάκια πιο πολλά<br />κάνε με να νιώσω τη δροσιά ξανά</p> <p style="font-family: courier new;" class="MsoNormal"><o:p></o:p>Ρεφραιν:<br />Τον Ιούνη θα ' χουν όλα τελειώσει<br />πόσο γρήγορα τελειώνει ο Ζαρός<br />Ας το πίναμε αγκαλιά πριν τελειώσει<br />Το τελευταίο νερό<br />Το τελευταίο νερό (x2)<br /><!--[endif]--></p>mithradirhttp://www.blogger.com/profile/07811617587140253814noreply@blogger.com6